Snapshot, αίθριο Αρχιτεκτονικής
__________
Τι είναι η ζωή του ανθρώπου;
Τι είναι ο άνθρωπος;
Απαράβατο και κλασικό το ερώτημα;
μη ανατρεπτικό;
Φτερό στον άνεμο, λέμε, είναι
Γι αυτό ζήσε!
Μη σταματάς!
Ότι υπάρχει παύει να υπάρχει
κι ότι δεν υπήρξε αρχίζει να υπάρχει
Τι είναι το κάθε τι;
μια αστερόσκονη, άμμος,
κόκκοι ορυκτών
Άνθρακας με υδρογόνο, αυτό είναι το κάθε τι
και το κάτι άλλο χαρτί
φυτικές ίνες υπό επεξεργασία
Κάποτε κατείχα πολλές από αυτές
κοντά στα δυο χιλιάδες εννιά χιλιάρικα
μα έμαθε ο λάθος άνθρωπος πως υπήρξαν
κι έτσι έπαψαν να βρίσκονται υπό την κατοχή μου
"την ζωή σου", μου είπε, " ή τα δυο χιλιάδες εννιά"
"επέλεξε τι θα χάσεις", μου είπε
κι εγώ επέλεξα
ύστερα γελώντας υστερικά μου είπε " ζήσε"
" ζήσε! ακόμη κι αν πονάς, ζήσε! ακόμη κι αν να μην έχεις δεν μπορείς, ζήσε! ζήσε! ζήσε! "
το κοινό εξουσιασμένο φώναζε "ζήσε!"
ρινγκ προκλητικά διαμορφωμένο
στον τρίτο γύρο βρισκόμουν ήδη κάτω
το κοινό εκστασιασμένο φώναζε "ζήσε!"
σε ένα ον που κειτόταν στο έδαφος
σε έναν άνθρωπο που σχεδόν ψυχορραγούσε
και το εκστασίαζε
"ζήσε!", "ζήσε!", "ζήσε!"
αυτός είναι ο άνθρωπος --> [ ]
κι αυτό το μυαλό του --> [ ]
τι έχεις να χάσεις;
ποιο πρωτεύον θαρρείται;
"ζήσε! "
τι έτσι τι αλλιώς, ο καθένας την στάχτη του θα κοιτάξει
οι άνθρωποι για τον άνθρωπο σπανίζουν κι αν υπάρξουν κάπου
κατασπαράζονται αργά ή γρήγορα ή ένα με αυτόν συμβαίνουν
"ζήσε!" τι κι αν νιώθεις τις αλυσίδες σου "ζήσε!"
μάθε έτσι, κι όταν έρθει το αλλιώς εξέπληξε το
διαφορετικά "ζήσε" κλαίγοντας για το αλλιώς που δεν ήρθε και θες
μα αν "ζήσεις" έτσι, δώρο στην απάτη θα κάνεις
κι απάτη ύστερα με την αυταπάτη "το αλλιώς" θα σου πει πως "ήρθε"
εκείνο το αλλιώς, που ίδιο με το ίδιο θα 'ναι, θα έρθει κι εσύ σαν αλλιώς βλέποντας το θα πεις "ήρθε",
βρισκόταν ήδη εκεί, μα κάτι δεν είχες δει κι όταν το είδες η απάτη με την αυταπάτη σχέδιο διπολικό σου έστησαν
"ζήσε!" τι έχεις να χάσεις;
στάχτη πάλι θα γίνεις
κι αν όχι έσυ, το κορμί σου
σκόνη θα γίνει
λίπασμα, και τροφή για αποικοδομητές
"ζήσε!", ...
τώρα που μπορείς να νιώσεις οργασμούς και ηδονές
εκστάσεις
αργότερα ούτε η αγάπη θα υπάρχει, ούτε το μίσος,
ούτε η έγνοια
μόνο μια σκόνη, που θα αιωρείται
καθώς θα προσπαθώ να μου απαντήσω σε ένα αιώνιο "γιατί;!"
"ζήσε!"
