- μακροπεριπλάνητοι παραδαρμοί -

___

στην πόλη των νεκρών, μητέρα
είδα μια σκιά να κινείται
ήταν τόσο ωραία και διακριτική
έμοιαζε με την θωριά σου
μαυροντυμένη, καλαίσθητη, ονειροπόλα, γέρικη
γεμάτη ελπίδα, όπως εκείνη την τελευταία φορά που σε είδα
πριν, για το αιώνιο ταξίδι, σε αποχαιρετήσω
μητέρα ο γιος σου είμαι
στο καρτοτηλέφωνο θα βρεις μια κλήση
από εμένα είναι
στην άλλη γραμμή εγώ βρίσκομαι
και σε περιμένω
περιμένω να μου απαντήσεις
εδώ και 24 ολόκληρα χρόνια
θα φταίει που δύσκολα συνδέονται οι εποχές και
οι αιώνες δεν πλαγιάζουν ο ένας πάνω στον άλλον
για να ειδωθούν τα ανάμεσά τους
μα δίπλα
μητέρα είμαι καλά, πέθανα νωρίτερα
σε είδα να πεθαίνεις
και με φτερά να πετάς
με είδαν σε άλλης εποχής γέννα με άλλη μητέρα και αδέλφια
όταν ήμουν παιδί κάθε φορά που πλησίαζα το καρτοτηλέφωνο
νόμιζα πως ήταν μια κλήση από τον παράδεισο
πως ήθελε να μου μιλήσει ο Θεός
ή εσύ μητέρα
που με καλούσε να πλησιάσω
μα πάντα όταν χτυπούσε οι μεγάλοι προλάβαιναν να απαντήσουν αυτοί, εγώ όχι
κι έτσι ποτέ δεν μίλησα με τον Θεό ούτε με εσένα μητέρα
δεν έμαθα ποτέ ποιος ήταν
ήθελα τόσα να τον ρωτήσω
γεννήθηκα μέσα σε ένα προαύλιο πανεπιστημίου
οι γονείς μου πρόσφυγες άλλης χώρας
φαίνεται πως κάθε άνθρωπός που πεθαίνει επαναστατώντας
ή σε έναν πόλεμο εχθροπραξιών
γεννιέται από μητέρα οικογένειας που πληγώθηκε από εκείνον
μητέρα ο πόλεμος σε μαθαίνει να αντέχεις
γι αυτό είμαι τόσο δυνατός
αντέχω, μητέρα μπορώ να περιμένω να μου απαντήσεις
μπορώ να μένω δίπλα στο καρτοτηλέφωνο για μέρες
όχι όμως για πάντα
μητέρα τα άλλα παιδιά με κορόιδευαν όταν τους μιλούσα για ΄σενα
κι έτσι έμαθα πως ο κόσμος είναι κακός
μητέρα με γλυκόλογα θα σε κερδίσω
αυτό μου έμαθαν
μητέρα είμαι καλά, ο γιος σου είμαι
σου τηλεφωνώ από το καρτοτηλέφωνο
στην εποχή μας δεν είχαμε καρτοτηλέφωνο σε αυτήν που βρίσκομαι τώρα υπάρχει
ελπίζω να χτυπήσει ο κοντινός τηλέγραφος
στη πόλη των νεκρών
οι ποιητές μιλάνε για εμάς
γράφουν και μας κοστολογούν
πόσο εύκολα μπορεί να γράψεις
ποιητής;
ύστερα να πεις ποιητής
και τέλος να σε πιστέψουν
ενώ εσύ αμφέβαλες
ποιητής
όλο και περισσότεροι, όλο και περισσότεροι
μια μικρή μελωδία στο λόγο
τι θα μου πεις σήμερα;
θα μιλήσεις για μένα;
έγραψες κάτι για μένα;
βρίσκομαι στην πόλη των νεκρών
οι σκιές κινούνται
μεγαλώνουν συνέχεια
- το ίδιο κι εγώ -
πριν πάψουν
μητέρα, ήθελα να σε ρωτήσω
αν ποτέ υπήρξα; ο γιος σου είμαι
είμαι σίγουρος πως όταν δεις το μήνυμα μου θα έχεις γεννηθεί
- γλυκιά, προικισμένη θεά
θα μοιάζεις με εκείνη τη στοά
που κάποτε γνώρισα
εκείνη την γεμάτη βιβλία
καλλωπισμένη συνείδηση
ατέρμονης φύσης -

[...]

21/5/2016, Αθήνα

- ενός δευτερολέπτου συνουσία -

___

Ο θάνατος δεν είναι δύσκολος, τον κοιτάς και με το πρώτο βλέμμα καμάκι σου κάνει
ύστερα εάν σε κερδίσει πάλι δύσκολος δεν είναι λίγο πριν πετύχει τον στόχο του
παράλληλα ίσως γνωρίζει τον τρόπο που θα σε βοηθήσει
επιλέγει μέσω της διαίρεσης το μέρος στο οποίο θα συμβεί και ορμάει
πέφτει πανω σου, σε ακινητοποιεί
εάν αντισταθείς, δεν τον ήθελες πραγματικά, γι αυτό και ευμετάβλητα σε αφήνει να κερδίσεις σε ορισμένα σημεία
το χέρι του πλησιάζει τα γεννητικά σου όργανα ή βρίσκεται κοντά στα πιο αδύναμα ορμονικά σημεία
πάνω σου
προσπαθεί να σε ερεθίσει
Εαν μη έχοντας δυνάμεις χάσεις
και το μέρος " ψυχή " καθολικα ή " συναίσθημα " ονομάζεται
η επέμβαση εξευμενιζεται
πρώτα πιστεύεις πως πέθανε
ύστερα αναζητας την αντικατάσταση ασυνείδητα με ύφος κενό ή θλιμμένο
και τέλος μπορείς και να γελας, ετσι απλα, τα πάντα να κάνεις και καμιά φορά να κοιτάς τον άλλον στα μάτια ψέματα λέγοντας πως ζεις

αργότερα, ομως, μισείς το πετσί σου, εκείνο που άγγιξαν, το σώμα, μισεις εκεινα που μπορεσες, με εκεινο, μισείς το ψέμα, μισείς εκείνο το πρόσωπο μάσκα που σου φόρεσαν, μισείς τα χέρια σου για την δουλειά που αναγκάζονται να κάνουν, μισείς τις σκέψεις σου που όλο θυμάσαι ό,τι ξεχνάς, μισείς την ψυχή σου που χάθηκε
μισείς την φράση "δεν είναι δύσκολο, μα ικανό ", γιατί την απέδειξες

Μισείς γιατί κατάφερες να Αγαπησεις στην πραγματικότητα

και τώρα ξέρεις πως είναι

12/5/ 2016, Αθήνα

- ορμονικός λόγος -

... ύπαρξη και κατοχή
μεγάλα από του φυσικού
καφέ ή χρώματος άλλου μάτια
απόρροια της ικανοποίησης του εαυτού
σε μια καρέκλα καθήμενη
σαν σε κλήρωση που ειδεν ηδονή
και απόλαυσε
από την ηλικία των 10 μη κατανοώντας την προδιάθεσην την φυσική
κάλεσμα της φύσης;
διαταραχή;
έρως; δαίμων;
Μητέρα φύση
που απάντηση έδωκες
μυστικό λόγο κρατείς
συνθήκες που ίδιες δε μένουν


.
[...]

14/5/ 2016, Αθήνα

___

Θα τις ονόμαζα
κοινωνικές ή διανοητικές παροτρύνσεις πριν την καθυπόταξη ή υλοποίηση των επιθυμιών μας.

Όντας κομμάτι ενός κοινωνικού συνόλου, καθώς αντιλαμβανόμαστε την επιθυμία, όταν γενάτε, να ασχοληθούμε με κάτι το οποίο στο παρελθόν δεν θεωρούσαμε θεμιτό ή λογικό κρίνοντας το παραβατικό, βρίσκουμε τον εαυτό μας να κινείται ή να παραμένει στάσιμος πάνω σε ένα σταυροδρόμι με κλάδους την καθυπόταξη, την μη ανατρεπτική απόφαση για την μετατροπή της σε πράξη, ή την υλοποίηση της, την αδιαφορία, και την αναβολή.

Καλό θα ήταν πριν επιλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε να λαμβάνουμε υπόψη και να συμπεριλαμβάνουμε στις επιλογές μας τα όρια που μπορεί εμείς οι ίδιοι να θέτουμε στους εαυτούς μας. Τα όρια ή τους ηθικούς φραγμούς που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα μας την εκάστοτε περίοδο, μα και τις λοιπές συναναστροφές μας όταν ήμαστε ενταγμένοι και σε άλλες κοινωνικές ομάδες ή ερχόμαστε σε επαφή με πρόσωπα με τα οποία μια ρήξη θα ήταν επιζήμια για εμάς.

Συνήθως,  όταν η επιθυμία ή τάση που έχουμε, μια ορισμένη για εμάς χρονικά περίοδο, δε συγκρούεται με τις καθημερινές ή τις περιστασιακές μας δράσεις ή δραστηριότητες, τις συναναστροφές μας, τον εαυτό μας, τα όρια ή τους ηθικούς φραγμούς που οι ίδιοι θέτουμε, οδηγούμαστε στην ενεργητική πράξη πραγματοποίησης της. Μια εν δυνάμει, πάντα, κατάλληλη απόφαση διότι αν δρούσαμε κατασταλτικά και πνίγαμε αυτή μας την τάση, αυτή μας την επιθυμία ή «Θέλω» θα γεμίζαμε σαν άδειοι αμφορείς με απωθημένα, και όχι με μεθυστικά ή δροσιστικά νέκταρ ικανοποίησης, αφήνοντας μεγαλύτερα περιθώρια στην κατάθλιψη.

Βέβαια, εάν την ορισμένη εκείνη για εμάς περίοδο κάποιοι παράγοντες καθοριστικής σημασίας καθιστούν αδύνατη την άμεση διαμόρφωση των συνθηκών υλοποίησης, επιλέγουμε την παράταση και όχι την αμνησία.

Όταν σαν όν, δηλαδή, έχεις νοητικά ή σωματικά μια επιθυμία, π.χ. θέλεις να ζωγραφίσεις έναν πίνακα, να πας ένα ταξίδι, να αγκαλιάσεις ή να βρίσεις τον αγαπημένο σου φίλο, να γίνεις ποιητής ή να ασχοληθείς με την ρητορική τέχνη, θετικό θα ήταν να μην σταθείς εμπόδιο στον ίδιο σου τον εαυτό που σε καλεί να κινητοποιηθείς. Ίσως και να είναι κάτι που το σύμπαν αποζητά να γίνει γνωστό - κι επέλεξε εσένα -, ίσως να είναι μια δοκιμασία, δεν παύει, όμως, να αποτελεί μέρος των, αργότερα, αναμνήσεων σου ή μαθημάτων  που έχεις λάβει, (ανα)γνωρίζοντας μια ακόμη πτυχή σου, εφόσον έχεις αυτή την ευκαιρία.

«Θες πράξη κείνη την πράξη να κάνεις; προσπάθησε
μα με οδηγό τον νου και την καρδιά, τον εαυτό σου να προστάζεις
δεχόμενος τις συνέπειες ή τις επιπτώσεις
όσο πιθανές ή απίθανες κι αν είναι»

4-5/5/ 2016, Αθήνα

- σαρασβάτι -

___


ηρέμησα,
τα πόδια μου δεν βρέχονται πια
κι εκείνες οι απαίσιες γαλότσες που κάποτε συχαινόμουν να φορέσω
έγιναν μέρος των επιλογών μου 
Δεν θα ήμουν αλλιώς εάν δεν ήμουν έτσι
θα ήμουν έτσι εάν δεν ήμουν αλλιώς

Και τα ενοχλητικά λασπόνερα δεν βρέχουν τις πατούσες μου

Οι Ερινύες φαίνεται έμαθαν να επιστρέφουν στους κατόχους τους

Σε εμένα καθώς επιστρέφουν με τραντάζουν
κάτι που δεν με ενοχλεί πια
Περισσεύει το σκότος
Κι ενστερνίζεται το φως

Πάντα συνέβαινε, το καλό κάτι από το κακό να αποζητά
και το κακό κάτι από καλό να αποδεικνύει

μα τι λέω; ποια είμαι εγώ για να μιλάω; έτσι δεν είναι

κι όμως γνωρίζω
στην ηρεμία

πως ούτε ο παλιά ενοχλητικός ήχος των περιστεριών με ενοχλεί
ούτε κι εκείνοι οι σκαλιστοί ήχοι από το πάνω διαμέρισμα της πολυκατοικίας

Κι αν γράφω πιο απλά είναι που, έκαμα επιλογή
Αυτή την επιλογή για σήμερα

5/5/ 2016, Αθήνα

- σταυροδρόμι -

___

βρέθηκαν σε σταυροδρόμι παραβιασμένων συσχετισμών και δικαιωμάτων
σε λόγια ανήκουστων παραλείψεων δόθηκαν
και ύστερα στην αγκαλιά τους το λουλούδι φωτιά
με συνάντηση των βλεμμάτων επικοινώνησε το παρελθόν
εκείνο που τρόμαζε κάποτε ή κινητοποιούσε
όταν την επανάληψη καθιστούσε απόρροια
την επανάληψη που τρόμαζε τότε
την εμφάνιση του κατεστημένου λόγου
κι εκείνου του λουμπεν αυταρχικού που η σκέψη του εστίαζε στο κέρδος, στην χρηματική αμοιβή, στην εντολή από τον πειραματιστή του
φόβιζε εκείνη η εμφάνιση, μα όχι πια
γιατί κι εκείνος μπορεί άλλη πτυχή του εαυτού του να εμφανίσει

- κάποτε μου είπαν πως "τον σεβασμό τον κερδίζεις", η αλήθεια είναι πως όταν με συναισθήματά αρνητικών προδιαθέσεων σε αντημετωπίσουν, " τον σεβασμό τον επιβάλεις "

η δύναμη της επίδρασης του λόγου τους
πάνω μου δεν υπήρχε πια -

δεν τρομάζει η επανάληψη, ποια, γίνεται θυγατέρα
και πιστή καθώς είναι διδάσκει

δεν με τρομάζει, εκείνη η ιδέα, ούτε όταν το βλέμα μου με το παρελθόν διασταυρωθεί φόβος υπάρχει
ο έρωτας σε κάνεις να νιώθεις δυνατή και να είσαι
συναισθηματικά ασφαλής, όταν είναι ζεστός

σ' αγαπώ κι αυτό ίσως με κάνει να παρ εκτρέπομαι όταν γράφω
μα όταν εν αγνοία συμβαίνει είναι προς όφελος σου
κι όταν εν γνώση συμβαίνει, ίσως, μεγαλύτερή αξία για μένα να έχει



3/5/ 2016, Αθήνα 

- αυθαίρετος γενικός του ειδικού -

___

καθημερινά παρακολουθώ σειρές και ταινίες, άλλες τις λατρεύω, κι άλλες όχι.
φυσικά τις παρακολουθώ "εν κινήσει"

η αλήθεια είναι πως κάποιες μοιάζουν

με αμερικανικές παραγωγές του σήμερα, - τις παρακολουθώ καθώς κινούμαι μέσα σε μεγάλα εμπορικά - ,
ή του χθες, - με τα σχιζοφρενικά όνειρα και τις καουμπόικες ρίψεις-

κι άλλες με ταινίες της "φίνος φίλμ", ειδικά όταν κινούμαι στα στενά δρομάκια των Πατησίων, δίπλα από την Φωκίωνος ή την Βικτώρια
και λίγο πιο μακριά μεταξύ Πλάκας και Θησείου

βέβαια, υπάρχουν κι εκείνες οι σειρές κι εκείνες οι ταινίες οι οποίες δεν έχουν προβληθεί ακόμη,
εκείνες που ένα μικρό μυστικό τις έκανε πιο σημαντικές
κι ένα άλλο περισσότερο ασήμαντες

εκείνες για τις οποίες όταν κάποιος γράφει πάντα νιώθει πως κάτι ακόμη έχει να γράψει
και δεν τελειώνουν ποτέ
πως πρέπει να διορθώσει κάτι
να προσθέσει κάτι
να αφαιρέσει κάτι
θεωρεί πως κάτι λείπει

θεωρώ πως και κάτι άλλο θα ήθελα να προσθέσω
μα αυτή τη στιγμή μου είναι αδύνατο
αργότερα θα προστεθεί

τις βλέπεις κι εσύ, σωστά; εκείνες τις ταινίες

πάλι η επανάληψη προσδιορίζει το αυθαίρετο γενικό
του ειδικού

- κάτι λείπει -

https://www.youtube.com/watch?v=lgbPxBKGzp0

ταινίες που εξελίσσονται μπροστά μας

29/4/ 2016, Αθήνα

- σηματοδότες -

___

- Πληγώθηκες ε;
Δεν με ενοχλεί. Κι εσύ πριν φτάσεις εδώ, στο σημείο αυτό, που έφτασες, είχες φροντίσει να πληγώσεις πολλούς άλλους.
Δούνε και λαβείν. Αυτό διάβασα κάπου. Δούνε και λαβείν.
Ποτέ δεν ήμουν υπηρέτης αυτής της συνθήκης, μα στην περιπτωσή μας όμως ...
αυτή η ιδέα κυοφορήθηκε.
ο αδύναμος πληγώνεται κι ο δυνατός δεν νιώθει.
δεν μιλώ για δύναμη υπερδύναμη
για την αντοχή μιλάω και τα όρια
τους παράγοντες που παίζουν ρόλο
κι εξαρτάται

παραδοθήκαμε στο τελευταίο χαμόγελο του φεγγαρόφωτος.
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις το όνομα εκείνης της στιγματισμένης μορφής που είδες το ξημέρωμα, καθώς ενστερνιζόσουν τον εσταυρωμένο λόγο πριν περιπλεχθεί με την κοινότυπη αυθάδεια της εποχής. οι παρευρισκόμενοι αμφορείς είχαν και πάλι ζωγραφισμένο, πάνω τους, τον χορό της Σαλώμης πριν ζητήσει το κεφάλι του Ιωάννη. μα εμάς δεν θα μας ενδιέφερε εκείνη η ιστορία εάν δεν είχε λεχθεί

29/4/ 2016, Αθήνα