Θα τις ονόμαζα
κοινωνικές ή διανοητικές παροτρύνσεις πριν την καθυπόταξη ή υλοποίηση των επιθυμιών μας.
κοινωνικές ή διανοητικές παροτρύνσεις πριν την καθυπόταξη ή υλοποίηση των επιθυμιών μας.
Όντας
κομμάτι ενός κοινωνικού συνόλου, καθώς αντιλαμβανόμαστε την επιθυμία, όταν
γενάτε, να ασχοληθούμε με κάτι το οποίο στο παρελθόν δεν θεωρούσαμε θεμιτό ή
λογικό κρίνοντας το παραβατικό, βρίσκουμε τον εαυτό μας να κινείται ή να
παραμένει στάσιμος πάνω σε ένα σταυροδρόμι με κλάδους την καθυπόταξη, την μη
ανατρεπτική απόφαση για την μετατροπή της σε πράξη, ή την υλοποίηση της, την
αδιαφορία, και την αναβολή.
Καλό θα ήταν πριν επιλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε να λαμβάνουμε υπόψη και να συμπεριλαμβάνουμε στις επιλογές μας τα όρια που μπορεί εμείς οι ίδιοι να θέτουμε στους εαυτούς μας. Τα όρια ή τους ηθικούς φραγμούς που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα μας την εκάστοτε περίοδο, μα και τις λοιπές συναναστροφές μας όταν ήμαστε ενταγμένοι και σε άλλες κοινωνικές ομάδες ή ερχόμαστε σε επαφή με πρόσωπα με τα οποία μια ρήξη θα ήταν επιζήμια για εμάς.
Συνήθως, όταν η επιθυμία ή τάση που έχουμε, μια ορισμένη για εμάς χρονικά περίοδο, δε συγκρούεται με τις καθημερινές ή τις περιστασιακές μας δράσεις ή δραστηριότητες, τις συναναστροφές μας, τον εαυτό μας, τα όρια ή τους ηθικούς φραγμούς που οι ίδιοι θέτουμε, οδηγούμαστε στην ενεργητική πράξη πραγματοποίησης της. Μια εν δυνάμει, πάντα, κατάλληλη απόφαση διότι αν δρούσαμε κατασταλτικά και πνίγαμε αυτή μας την τάση, αυτή μας την επιθυμία ή «Θέλω» θα γεμίζαμε σαν άδειοι αμφορείς με απωθημένα, και όχι με μεθυστικά ή δροσιστικά νέκταρ ικανοποίησης, αφήνοντας μεγαλύτερα περιθώρια στην κατάθλιψη.
Βέβαια, εάν την ορισμένη εκείνη για εμάς περίοδο κάποιοι παράγοντες καθοριστικής σημασίας καθιστούν αδύνατη την άμεση διαμόρφωση των συνθηκών υλοποίησης, επιλέγουμε την παράταση και όχι την αμνησία.
Όταν σαν όν, δηλαδή, έχεις νοητικά ή σωματικά μια επιθυμία, π.χ. θέλεις να ζωγραφίσεις έναν πίνακα, να πας ένα ταξίδι, να αγκαλιάσεις ή να βρίσεις τον αγαπημένο σου φίλο, να γίνεις ποιητής ή να ασχοληθείς με την ρητορική τέχνη, θετικό θα ήταν να μην σταθείς εμπόδιο στον ίδιο σου τον εαυτό που σε καλεί να κινητοποιηθείς. Ίσως και να είναι κάτι που το σύμπαν αποζητά να γίνει γνωστό - κι επέλεξε εσένα -, ίσως να είναι μια δοκιμασία, δεν παύει, όμως, να αποτελεί μέρος των, αργότερα, αναμνήσεων σου ή μαθημάτων που έχεις λάβει, (ανα)γνωρίζοντας μια ακόμη πτυχή σου, εφόσον έχεις αυτή την ευκαιρία.
«Θες πράξη κείνη την πράξη να κάνεις; προσπάθησε
μα με οδηγό τον νου και την καρδιά, τον εαυτό σου να προστάζεις
δεχόμενος τις συνέπειες ή τις επιπτώσεις
όσο πιθανές ή απίθανες κι αν είναι»
4-5/5/ 2016, Αθήνα
Καλό θα ήταν πριν επιλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε να λαμβάνουμε υπόψη και να συμπεριλαμβάνουμε στις επιλογές μας τα όρια που μπορεί εμείς οι ίδιοι να θέτουμε στους εαυτούς μας. Τα όρια ή τους ηθικούς φραγμούς που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα μας την εκάστοτε περίοδο, μα και τις λοιπές συναναστροφές μας όταν ήμαστε ενταγμένοι και σε άλλες κοινωνικές ομάδες ή ερχόμαστε σε επαφή με πρόσωπα με τα οποία μια ρήξη θα ήταν επιζήμια για εμάς.
Συνήθως, όταν η επιθυμία ή τάση που έχουμε, μια ορισμένη για εμάς χρονικά περίοδο, δε συγκρούεται με τις καθημερινές ή τις περιστασιακές μας δράσεις ή δραστηριότητες, τις συναναστροφές μας, τον εαυτό μας, τα όρια ή τους ηθικούς φραγμούς που οι ίδιοι θέτουμε, οδηγούμαστε στην ενεργητική πράξη πραγματοποίησης της. Μια εν δυνάμει, πάντα, κατάλληλη απόφαση διότι αν δρούσαμε κατασταλτικά και πνίγαμε αυτή μας την τάση, αυτή μας την επιθυμία ή «Θέλω» θα γεμίζαμε σαν άδειοι αμφορείς με απωθημένα, και όχι με μεθυστικά ή δροσιστικά νέκταρ ικανοποίησης, αφήνοντας μεγαλύτερα περιθώρια στην κατάθλιψη.
Βέβαια, εάν την ορισμένη εκείνη για εμάς περίοδο κάποιοι παράγοντες καθοριστικής σημασίας καθιστούν αδύνατη την άμεση διαμόρφωση των συνθηκών υλοποίησης, επιλέγουμε την παράταση και όχι την αμνησία.
Όταν σαν όν, δηλαδή, έχεις νοητικά ή σωματικά μια επιθυμία, π.χ. θέλεις να ζωγραφίσεις έναν πίνακα, να πας ένα ταξίδι, να αγκαλιάσεις ή να βρίσεις τον αγαπημένο σου φίλο, να γίνεις ποιητής ή να ασχοληθείς με την ρητορική τέχνη, θετικό θα ήταν να μην σταθείς εμπόδιο στον ίδιο σου τον εαυτό που σε καλεί να κινητοποιηθείς. Ίσως και να είναι κάτι που το σύμπαν αποζητά να γίνει γνωστό - κι επέλεξε εσένα -, ίσως να είναι μια δοκιμασία, δεν παύει, όμως, να αποτελεί μέρος των, αργότερα, αναμνήσεων σου ή μαθημάτων που έχεις λάβει, (ανα)γνωρίζοντας μια ακόμη πτυχή σου, εφόσον έχεις αυτή την ευκαιρία.
«Θες πράξη κείνη την πράξη να κάνεις; προσπάθησε
μα με οδηγό τον νου και την καρδιά, τον εαυτό σου να προστάζεις
δεχόμενος τις συνέπειες ή τις επιπτώσεις
όσο πιθανές ή απίθανες κι αν είναι»
4-5/5/ 2016, Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου