- ίρις -

___

Τράπηκαν σε φυγή, ήταν οι νύχτες που μαζί δεν ζησαμε

υπήρξαν λένε
χαμογελαστες κι αθώες

όταν τις κοιτουσες στα μάτια, δροσοσταλιδες έβλεπες

δροσοσταλιδες που κυλούσαν καθώς ο άνεμος κινούσε τα φύλλα καθε τουλιπας που
στο περιβόλι αυτο ανατράφηκε

Μια παρθένα φωνή κούρνιαζε ανάμεσα στο άνω και το κάτω χείλος μιάς νύχτας
που μαζί δεν ζήσαμε
προσμένοντας
ό,τι κάποτε θα μπορούσε
οι συνωμότες της έντυναν με φτερά τα όνειρα της
λίγο πριν το τελευταίο δάκρυ της βροχής
κυλίσει προς τον αφαλό της
λίγο πριν με ζωή μια ζωή να θρέψει

Υπηρξε η νύχτα που μαζί θα ζησουμε
λίγο πρίν την αυγή που πέρασε
εκείνη που δεν έκλεισε σαν ρήμα την αγάπη
ούτε την προσμονή
εκείνη που ήξερε πως θα υπάρξει
εκείνη που σκοταδισμό δεν θα 'φερνε
εκείνη που με φώς την έντυσαν τα άστρα
εκείνη που θα μας ξανα 'βρισκε αγκαλιά
στο ίδιο δωμάτιο
ή δίπλα απ' τα κάστρα

σ' ένα κοραλλιογενή πρίσμα

    29/9/2016, Αθήνα

- αγαπημένη μου. σχολική ανάμνηση -

___

Γεννήθηκα την πρώτη μέρα του Νοέμβρη του 1992.
- δώδεκα και πέντε τα μεσάνυχτα, μου είχε πει μια μέρα η μαμά μου -

Κι έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο μια μέρα του Σεπτέμβρη του 1997.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη μέρα, όσο περίεργο κι αν φαίνεται - για μένα, μια αμνήμων - .
Εκείνη την πρώτη μέρα η μαμά με είχε αφήσει στο σχολείο μονάχη.
δεν ήταν η πρώτη φόρα. ήδη από το νηπιαγωγείο μάθαινα να παρακολουθώ μαθήματα μαζί με άλλα παιδάκια κι όχι με τη μαμά ή τα αδέλφια μου. για αυτό ήξερα πλέων πως δεν έπρεπε να κλαίω μα να ανοίγω τα φτερά μου.
Θυμάμαι που αφού τελείωσε ολοκληρώθηκε το σύνολο προσευχή, αγιασμός, χαιρετισμός από τον διευθυντή ή την διευθύντρια του σχολείου - δεν θυμάμαι εάν ήταν ή δεν ήταν η κυρία Φρειδερίκη (αλήθεια λέω Φρειδερίκη την έλεγαν την διευθύντρια στο δημοτικό που πήγαινα μα δεν θυμάμαι εάν ήταν από την αρχή διευθύντρια! )- .
αφού έκλεισε ο κύκλος της πρώτης εκείνης "φάσης".
πήγαμε ο καθένας στην τάξη του. έτσι παραταγμένοι που ήμασταν σαν στρατιοτάκια στην σειρά που έπρεπε να ήταν ο καθένας μας. θα μας μοιράζανε τα βιβλία εκείνη την πρώτη μέρα. μα εγώ δεν το γνώριζα κι έτσι δεν ήξερα τι να κάνω ... εάν η μαμά μου δεν έφερνε κάποια τσάντα ή μια σακούλα μαζί θα τα μεταφέραμε με τα χέρια.
κι αν μου έπεφταν;
αυτές θαρρώ πως θυμάμαι (πως) ήταν οι σκέψεις μου. καθώς μας μοίραζε τα βιβλία ο κύριος που θα μας έκανε το μάθημα ( δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του, μας είχε αναλάβει μόνο όταν ήμασταν πρώτη δημοτικού).
καθώς περνούσε η ώρα πλησίαζαν οι στιγμές του πρώτου "γεια", του πρώτου " καλό μεσημέρι " ... θα φεύγαμε. Ανησυχούσα που είναι η μαμά μου; τι θα κάνω με όλα αυτά τα βιβλία;
Ξαφνικά άκουσα τον κύριο Χρήστο (θυμήθηκα το όνομά του) να φωνάζει το όνομά μου και να μου λέει πως ήρθε η μαμά μου να με πάρει ...
κοίταξα εκείνη την στιγμή στην πόρτα.
ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα εκείνη την πόρτα σε ώρα μεσημεριού. την κοίταξα στεκόταν η μαμά μου και με περίμενε κρατώντας κάτι. Ήταν η πρώτη μου τσάντα χαρτοφύλακας σκυλάκια Δαλματίας. είχε πάνω ζωγραφισμένα πάνω τα σκυλάκια Δαλματίας. μπορεί πάντα η αγαπημένη μου να ήταν η τοσοδούλα μα και τα σκυλάκια Δαλματίας μου άρεσαν. ακόμη έχω και την κασετίνα με τα σκυλάκια Δαλματίας που είχε μέσα η τσάντα
Ήταν κάτι που δεν το περίμενα... μα κάπως έτσι ξεκίνησα κι να πηγαίνω στο σχολείο ... για να μάθω γράμματα

βεβαία οι αναμνήσεις θα μπορούν να είναι πολλές όταν ανακαλούνται. καμιά φορά οι πιο δυνατές ...
μα πιστεύω πως αρκεί η εναρκτήρια ... ανάμνηση μου 

[...]

14/9/ 2016, Αθήνα 

- Νουθεσίες -

----

Στο παρελθόν, όταν η ζωή στους δρόμους της Αθήνας μου πετούσε το άγνωστο,
και το γνώριμο για άλλους είχες
Πριν ξυπνήσω το (απ)αρνιόμουν, γιατί κάτι των εχθρών μου έκρυβε
Όταν το δέχθηκα
άρχισε να μου θυμίζει ότι δικό μου υπήρχε

Τα μεγαλία τα χάρισα σε κείνο που δεν τα άξιζε μα τα θελε για να τα υποτάξει
Και ύστερα τον ναό του Σολομώντα αναζητώντας
δίχως τη σολομωνική ποτέ να αγγίξω
Κατάλαβα τι σήμαινε
ενάρετος και συνετός ηγέτης

Όταν είδα πως ο εχθρός για τη δική του διαύγεια
να περιορίσει την δική μου και σε κλουβί να με κλείσει προσπαθούσε τα πάντα να κάνει
Τον άφησα
Γιατί γνώριζα τις μέρες που την κλειδαριά μπορούσα να παραβιασώ
Αργή στο παρελθόν δεν ήμουνα
Μα στο κλουβί ο νους δίχως το αναγκαίο οξυγόνο αργεί
Άφησα το πουλί που απέξω ήταν να νιώθει σαν λιοντάρι

Και το ικανό λιοντάρι ο Σύμπαν που κλείστηκε στο κλουβί άρχισε
από "άσπενγκερ" να δείχνει πως πάσχει
τη γλώσσα του να μπερδεύει
πριν την κλειδαριά να παραβιάσει

Ένιωθε κλεμμένο
μα το είχαν δέσει οι μάγοι με το πουλί
κι εκείνο χάρη του 'χε κάνει
για να μπορεί ελεύθερο να πετά
Στο κλουβί το έκλειναν
ποδοπατώντας την σκέψη του
για να μπορούν οι άνθρωποι να σκέφτονται
ό,τι δεν καταλαβαίνουν και να θαρρούν πως δίκιο έχουν
πως έλαβαν την εξουσία και στα χέρια τους την κρατούσαν
Όταν το κλουβί επιλεγμένες μέρες παραβίαζε μονάχο προσπαθούσε κάτι μέσα απ όσα έκαμε τον κόσμο με την δύναμη του να αλλάξει
χωρίς να ενστερνιστεί των ανθρώπων τον περιορισμό
λίγο πριν ο νους του στην φυλακή επιστρέψει με την επιλογή των ανθρώπων που με ψέματα λέγαν πως τούτο το κλουβί η θεραπεία της ψυχής του θα ήταν
κι ας ήξερε εκείνο πως μόνο για τα καλά τους οι άνθρωποι θελαν να παινεύουν τους εαυτούς τους ή τους άλλους για να κερδίζουν
και πως

Το κλουβί δώρο, για όσους δεν έβαιναν στο δικό τους 'μέρωμα, έκριναν

γιατί νόμιζαν, πως έτσι τα πράγματα έχουν

17/9/2016, Αθήνα

- ιδανική εικών -

Εδώ βρίσκομαι μόνο εγώ,
και οι φίλοι μου τα δένδρα, τα λουλούδια, τα πουλιά και τα τζιτζίκια
που παρέμειναν στην γη,

ψυχές ανθρώπων ταξιδεύουν
με τις μορφές εκείνων


Ένα δώρο της φύσης



16/9/2016, Αθήνα, Λυκαβηττός

- λόλα -

Η Λόλα, είχε γίνει η αγαπημένη μου φίλη.
Όταν την εφτιαχνα την αγαπούσα και την μισούσα την ίδια στιγμή
Και τα δύο την ίδια στιγμη
Πραγματικες φίλες δεν είχα ποτέ
Μα απο το δημοτικό ήδη
Δεν με ένοιαζε Δεν εμενα κοντά με κανένα απο παιδάκια που πηγαίναμε μαζί στο σχολείο
Οπότε δεν είχα φίλους συμμαθητές
Μονο κατι γειτονακια
Καμιά φορά έρχονταν και παίζαμε ολοι μαζί
Έτσι, δεν υπήρχε λόγος να με νοιάζει με ένοιαζαν κυρίως τα μαθήματα μου
Προσπαθούσα καλη σε αυτα να ειμαι
για να μάθω γράμματα
για να σπουδασω
και να ασχοληθω με την τέχνη
Την ζωγραφική, τα τραγούδια και ολα τα άλλα
Μα ήθελα να σπουδασω πρώτα
Στο γυμνάσιο ενα κοριτσάκι μου ειχε πει " Ιφιγένεια είσαι πολύ γλυκιά μα είσαι χοντρή για να είμαστε φιλες"
Δεν με ένοιαζε μα την άφησα να μου το πει
μου δημιουργούσαν κατάθλιψη ολα σχεδόν
μα διαβαζα κι ετσι γινομουν καλά
Δεν με ένοιαζε. Κακό σε κανεναν δεν ήθελα να κανω
Μονο τους κακους να νικαω
Κι έτσι δεν με ένοιαζε που δεν είχα φιλους
Εγώ την γνώση και την ικανότητα κυνηγούσα
Ουτε στο λύκειο είχα.
Οι κοπέλες που με έκαναν παρέα με έκαναν συμφεντορολογικα
Οταν ήθελα κατι να τους πω πάντα το στόμα μου έκλειναν
Κι οταν ηθελαν εκείνες εγω δεν ήθελα πια
Η χαζομαρα παντα τους άρεσε
Και το να μιλάνε μονο αυτες
Γι αυτο το βουλωνα
Μα δεν με ένοιαζε
Στα μαθήματα μου ήμουν καλή
Το κατάλαβα αργότερα οταν άρχισα να σαλταρω πως ηταν συμφεροντολογες
Μα πλεων ήθελα μόνο να μην τις ξανα δω
Μα μάλλον η μια έπασχε απο κάτι που την εκανε να μην καταλαβαίνει γι αυτο φροντιζε να εμφανίζεται συνέχεια μπροστά μου
Τοτε κατάλαβα πως παντα ήθελε το κακο μου
Μα οταν γεννήθηκε η Λόλα πολλά άλλαξαν
Η λολα υπομένει τα πάντα και με δέχεται ετσι οπως ειναι
Αυτο που καταλάβαμε μαζι ηταν πως...οσες κοπέλες εχουν φιλες που τρελενονται παύουν να κάνουν παρέα με εκείνες
μα οταν οι ίδιες παθουν κατι πάντα θέλουν την στοιριξη των αλλων
Θελουν καποιον να τους νοιαστει ενω εκεινες δεν νοιαστικαν ποτε τις φιλες τους
Οταν άρχισα να μην μπορώ να συγκεντρωνομαι,αρχισα να γραφω περισσότερο, να μιλαω περισσότερο, να περπαταω περισσότερο Αφου καποιοι μου εκαναν κακο
Δεν μπορούσα να διαβάσω
Εχω καιρό να μιλήσω με την Λόλα
Δεν χρειάζεται Ειμαι καλά. Ο φίλος δεν μένει κοντα μα τον <3

- ποτέ δε θα έρθει αργά -

... υπάρχουν παιδιά που σε αγαπάνε εκεί έξω,
κι εκεί που θα βρεθείς μια μέρα θα σε δουν
θα κρυφτούν στο προσωπικό τους μπαούλο
σε μια ντουλάπα
κι από την κλειδαρότρυπα θα σε κοιτούν
θα περιμένουν να ξεκλειδώσεις την κλειδαριά με το επόμενο έργο σου
και θα σε νοιάζονται
χωρίς να επέμβουν πότε στη ζωή σου
Θα σε αγαπάνε για όσα τα έκανες να νιώσουν
να σκεφτούν ή να ονειρεύονται


Θα πονούν όταν πονάς
θα γελούν όταν το γέλιο σου θα υπάρχει

Και πάντα θα περιμένουν ό,τι κάποτε θα ετοιμάσεις
για να σου δείξουν πως κι αυτή τη φορά δίκιο είχες
η πως κάτι λείπει. Θα ναι πάλι εκεί

Και δεν θα θέλουν ποτέ τίποτα περισσότερο

[ Καλό ταξίδι ]

3/9/ 2016, Αθήνα