___
Γεννήθηκα την πρώτη μέρα του Νοέμβρη του 1992.
- δώδεκα και πέντε τα μεσάνυχτα, μου είχε πει μια μέρα η μαμά μου -
[...]
- δώδεκα και πέντε τα μεσάνυχτα, μου είχε πει μια μέρα η μαμά μου -
Κι έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο μια μέρα του Σεπτέμβρη του 1997.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη μέρα, όσο περίεργο κι αν φαίνεται - για μένα, μια αμνήμων - .
Εκείνη την πρώτη μέρα η μαμά με είχε αφήσει στο σχολείο μονάχη.
δεν ήταν η πρώτη φόρα. ήδη από το νηπιαγωγείο μάθαινα να παρακολουθώ μαθήματα μαζί με άλλα παιδάκια κι όχι με τη μαμά ή τα αδέλφια μου. για αυτό ήξερα πλέων πως δεν έπρεπε να κλαίω μα να ανοίγω τα φτερά μου.
Θυμάμαι που αφού τελείωσε ολοκληρώθηκε το σύνολο προσευχή, αγιασμός, χαιρετισμός από τον διευθυντή ή την διευθύντρια του σχολείου - δεν θυμάμαι εάν ήταν ή δεν ήταν η κυρία Φρειδερίκη (αλήθεια λέω Φρειδερίκη την έλεγαν την διευθύντρια στο δημοτικό που πήγαινα μα δεν θυμάμαι εάν ήταν από την αρχή διευθύντρια! )- .
αφού έκλεισε ο κύκλος της πρώτης εκείνης "φάσης".
πήγαμε ο καθένας στην τάξη του. έτσι παραταγμένοι που ήμασταν σαν στρατιοτάκια στην σειρά που έπρεπε να ήταν ο καθένας μας. θα μας μοιράζανε τα βιβλία εκείνη την πρώτη μέρα. μα εγώ δεν το γνώριζα κι έτσι δεν ήξερα τι να κάνω ... εάν η μαμά μου δεν έφερνε κάποια τσάντα ή μια σακούλα μαζί θα τα μεταφέραμε με τα χέρια.
κι αν μου έπεφταν;
αυτές θαρρώ πως θυμάμαι (πως) ήταν οι σκέψεις μου. καθώς μας μοίραζε τα βιβλία ο κύριος που θα μας έκανε το μάθημα ( δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του, μας είχε αναλάβει μόνο όταν ήμασταν πρώτη δημοτικού).
καθώς περνούσε η ώρα πλησίαζαν οι στιγμές του πρώτου "γεια", του πρώτου " καλό μεσημέρι " ... θα φεύγαμε. Ανησυχούσα που είναι η μαμά μου; τι θα κάνω με όλα αυτά τα βιβλία;
Ξαφνικά άκουσα τον κύριο Χρήστο (θυμήθηκα το όνομά του) να φωνάζει το όνομά μου και να μου λέει πως ήρθε η μαμά μου να με πάρει ...
κοίταξα εκείνη την στιγμή στην πόρτα.
ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα εκείνη την πόρτα σε ώρα μεσημεριού. την κοίταξα στεκόταν η μαμά μου και με περίμενε κρατώντας κάτι. Ήταν η πρώτη μου τσάντα χαρτοφύλακας σκυλάκια Δαλματίας. είχε πάνω ζωγραφισμένα πάνω τα σκυλάκια Δαλματίας. μπορεί πάντα η αγαπημένη μου να ήταν η τοσοδούλα μα και τα σκυλάκια Δαλματίας μου άρεσαν. ακόμη έχω και την κασετίνα με τα σκυλάκια Δαλματίας που είχε μέσα η τσάντα
Ήταν κάτι που δεν το περίμενα... μα κάπως έτσι ξεκίνησα κι να πηγαίνω στο σχολείο ... για να μάθω γράμματα
βεβαία οι αναμνήσεις θα μπορούν να είναι πολλές όταν ανακαλούνται. καμιά φορά οι πιο δυνατές ...
μα πιστεύω πως αρκεί η εναρκτήρια ... ανάμνηση μου
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη μέρα, όσο περίεργο κι αν φαίνεται - για μένα, μια αμνήμων - .
Εκείνη την πρώτη μέρα η μαμά με είχε αφήσει στο σχολείο μονάχη.
δεν ήταν η πρώτη φόρα. ήδη από το νηπιαγωγείο μάθαινα να παρακολουθώ μαθήματα μαζί με άλλα παιδάκια κι όχι με τη μαμά ή τα αδέλφια μου. για αυτό ήξερα πλέων πως δεν έπρεπε να κλαίω μα να ανοίγω τα φτερά μου.
Θυμάμαι που αφού τελείωσε ολοκληρώθηκε το σύνολο προσευχή, αγιασμός, χαιρετισμός από τον διευθυντή ή την διευθύντρια του σχολείου - δεν θυμάμαι εάν ήταν ή δεν ήταν η κυρία Φρειδερίκη (αλήθεια λέω Φρειδερίκη την έλεγαν την διευθύντρια στο δημοτικό που πήγαινα μα δεν θυμάμαι εάν ήταν από την αρχή διευθύντρια! )- .
αφού έκλεισε ο κύκλος της πρώτης εκείνης "φάσης".
πήγαμε ο καθένας στην τάξη του. έτσι παραταγμένοι που ήμασταν σαν στρατιοτάκια στην σειρά που έπρεπε να ήταν ο καθένας μας. θα μας μοιράζανε τα βιβλία εκείνη την πρώτη μέρα. μα εγώ δεν το γνώριζα κι έτσι δεν ήξερα τι να κάνω ... εάν η μαμά μου δεν έφερνε κάποια τσάντα ή μια σακούλα μαζί θα τα μεταφέραμε με τα χέρια.
κι αν μου έπεφταν;
αυτές θαρρώ πως θυμάμαι (πως) ήταν οι σκέψεις μου. καθώς μας μοίραζε τα βιβλία ο κύριος που θα μας έκανε το μάθημα ( δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του, μας είχε αναλάβει μόνο όταν ήμασταν πρώτη δημοτικού).
καθώς περνούσε η ώρα πλησίαζαν οι στιγμές του πρώτου "γεια", του πρώτου " καλό μεσημέρι " ... θα φεύγαμε. Ανησυχούσα που είναι η μαμά μου; τι θα κάνω με όλα αυτά τα βιβλία;
Ξαφνικά άκουσα τον κύριο Χρήστο (θυμήθηκα το όνομά του) να φωνάζει το όνομά μου και να μου λέει πως ήρθε η μαμά μου να με πάρει ...
κοίταξα εκείνη την στιγμή στην πόρτα.
ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα εκείνη την πόρτα σε ώρα μεσημεριού. την κοίταξα στεκόταν η μαμά μου και με περίμενε κρατώντας κάτι. Ήταν η πρώτη μου τσάντα χαρτοφύλακας σκυλάκια Δαλματίας. είχε πάνω ζωγραφισμένα πάνω τα σκυλάκια Δαλματίας. μπορεί πάντα η αγαπημένη μου να ήταν η τοσοδούλα μα και τα σκυλάκια Δαλματίας μου άρεσαν. ακόμη έχω και την κασετίνα με τα σκυλάκια Δαλματίας που είχε μέσα η τσάντα
Ήταν κάτι που δεν το περίμενα... μα κάπως έτσι ξεκίνησα κι να πηγαίνω στο σχολείο ... για να μάθω γράμματα
βεβαία οι αναμνήσεις θα μπορούν να είναι πολλές όταν ανακαλούνται. καμιά φορά οι πιο δυνατές ...
μα πιστεύω πως αρκεί η εναρκτήρια ... ανάμνηση μου
[...]
14/9/ 2016, Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου