- εμμονή -

... ήταν πρωί.
Εκείνη συνήθιζε κάθε χρόνο, την ίδια μέρα του ίδιου μήνα να εμφανίζεται μπροστά στον "σπασμένο καθρέφτη της άνοιξης", όπως τον ονόμαζε.
Από την πρώτη στιγμή για εκείνον υπήρχε μία θέση, μια θέση στο διπλανό δωμάτιο,
σε εκείνο δηλαδή που βρισκόταν δίπλα από την σκάλα που οδηγούσε στην σοφίτα του σπιτιού όπου ζούσε τα τελευταία 25 χρόνια...
Εμφανιζόταν με τα μαλλιά της λιτά κάθε χρόνο μπροστά του
αφθαδιάζοντας
φορώντας το ίδιο μπουρνούζι ...
παρατηρούσε το σώμα της κι εκείνο παραμορφωνόταν μπροστά της, πολλαπλασιαζόταν.
Η όψη της δεν ήταν πλέων μία.
Η αντανάκλαση της δεν ήταν μία, ήταν οι αναρίθμητες αντανακλάσεις, που εμφάνιζαν οι ρωγμές του καθρέφτη
Κοιτούσε την εικόνα της κατανοώντας τις μορφές που εκείνη μπορούσε να λάβει
μπροστά στον φακό
Θυμάμαι ... πάντα τον ρωτούσε,
"ποιος ήταν ο εαυτός μας τελικά; ποιος ήταν; "
απαντώντας η ίδια στο δικό της ερώτημα έλεγε
"για εμάς πάντα ο εαυτός μας ήταν αυτός που συνηθίσαμε να μας αρέσει. ναι!
γι αυτόν λυπόμαστε όταν τον χάνουμε.
για εκείνον που πιστέψαμε πως είναι ο εαυτός μας και μας άρεσε.
χωρίς ποτέ να αποδείξουμε εάν ήταν.
για εκείνον παλέψαμε για εκείνον που πιστέψαμε και μας άρεσε " ...
ύστερα παίρνοντας στα χέρια της τον πάσαλο, εκείνον που βρισκόταν πάνω στο γραφείο εκείνο το οποίο στήριζε τον καθρέφτη, δημιουργούσε μια επιπλέον ρωγμή, σε αυτόν .
πριν κλείσει αλληγορικά την πόρτα
και κλειστεί στο δωμάτιο της για τα επόμενα λεπτά της ώρας.
έχοντας έτοιμο πάντα ένα ποτήρι σαμπάνιας γεμάτο με τζίν ήξερε να σχεδιάζει το πεπρωμένο της ...

ονομαζόταν έμμονη ιδέα, θυμάμαι

1/10/ 2016, Θεσσαλονίκη