- μνήμες -

___

- στην Ντάμα, στο παιχνίδι Ντάμα, στο επιτραπέζιο παιχνίδι ντάμα
που είχα μάθει από τη μαμά μου, μικρή να παίζω
που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου επιτραπέζια
πάντα μου άρεσε να δημιουργώ βασιλιάδες ή βασίλισσες
και να κερδίζω μου άρεσε
μα όταν έχανα όλα μου τα στρογγυλά ξύλινα πιονάκια δεν μπορούσα
και με κέρδιζαν
"δεν πειράζει" έλεγα
"Την επόμενη φορά"
"Εγώ σε άφησα να με κερδίσεις"
Και πάντα υπήρχε εκείνη η επομένη φορά, για να κερδίσω
δημιουργώντας ...

6/5/ 2015, Αθήνα
[ απόσπασμα από το αίσχος που κάποτε είχα δημιουργήσει :
http://villaifigenia.blogspot.gr
η είσοδος επιτρέπεται, μόνο με άδεια ] 

- έτσι περνούν τα χρόνια -

η Φιφι διαβάζει πάλι ένα ποίημα που βρήκε ...

- ξέρεις κάτι ;
σ' αγαπάω αλλά δεν το ξέρεις
σε βρίζω αλλά δεν το ξέρεις
θέλω να πετύχεις αλλά δεν το ξέρεις
θέλω να χάσεις αλλά δεν το ξέρεις
σε γαμάω αλλά δεν το ξέρεις
σε μελετάω αλλά δεν το ξέρεις
συνυπάρχω μαζί σου αλλά δεν το ξέρεις
σε ακούω αλλά δεν το ξέρεις
...
σε συχαίνομαι αλλά δεν το ξέρεις
δεν σου μιλάω και δεν το ξέρεις!!!
και το καλύτερο απ όλα ... δεν είσαι ένα
και δεν το ξέρεις
γιατί όλα συμβαίνουν σε ένα κόσμο ιδεατό
στον κόσμου του μυαλού
κι εσύ κρατάς μόνο ότι βλέπεις, ακούς, ή καταλαβαίνεις
κράτα το καλά λοιπόν και χαμογέλα την στιγμή που θα σου πω
... 

η Φιφι ... γέμισε απορίες

1/6/ 2015, Αθήνα 

- ρόδινες μέρες -

___

Καλύτερα να ξεχάσω το σκοτάδι
κι εσύ
όχι την νύχτα
το σκοτάδι
μπορούμε να ζήσουμε μαζί χωρίς εκείνο
απλά δεν θα χρειάζεται
δεν θα χρειάζεται να συζητάμε
να συζητάμε θέματα
που μας κάνουν να διαφωνούμε
Θα σου βρίσκω πάντα τα καλύτερα σημεία τομής
Κι εσύ τις καλύτερες υπεκφυγές
Για κάθε γνώμη
Για κάθε άποψη
Για κάθε φράση
Θα βρίσκουμε εκείνους που συμφωνούν μαζί μας
Και θα λέμε ο ένας στον άλλον
Ναι! Ναι! Έχεις δίκιο
Ναι!
Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς το σκοτάδι μας

Μα όχι για όλα σε όλα μαζί
Και κανείς δεν θα ξέρει ποτέ κανέναν

11/11/ 2016, Αθήνα

Οτοστόπ 5 αστέρων

*****

Ο βηματισμός της χλεύαζε το χαμόγελο του εν κινήση πλήθους αυτοκινήτων
Πάνω στην Εθνική θα ξεχνούσε τα πάντα, κάπου μεταξύ Αθηνών - Λαμίας, θα φώναζε
στην Θεσσαλονίκη το τραίνο θα θυμόταν
Ότι δεν θα τολμούσαν θα τολμούσε
κι ύστερα θα ανέκαμπτε, είπε
Στην πρώτη της στάση συνάντησε ένα σημείο από μια παλιά επαναλαμβανόμενη θέση ρακόρ
για να εκφράσει την πρώτη της πρόζα, ακούστηκε
Μια μηχανή έσβηνε δίπλα της, μα ...
εκείνη δεν την είδε, μόνο μια φωνή άκουσε να της λέει
- οι άλλοι ευτυχισμένοι γύρο σου, υπάρχουν
εσύ ακινητοποιημένη κι ασφαλής μαζί τους
όχι, όμως ευτυχισμένη! πιστεύεις πως δεν ζεις
αμφιταλαντεύεσαι, τι προέχει; "η ευτυχία τους ή η ευτυχία μου; "
αμφιταλαντεύεσαι,  μια υπόδουλη κατάθλιψη, έχοντας παρέα
"τι θα μπορούσε να με ικανοποιήσει;" 
θέλεις να ανασάνεις αλλιώτικο αέρα, μα οι άλλοι γύρο σου είναι ευτυχισμένοι
όταν σε κοιτούν
όταν βρίσκεσαι μέσα στο κουκούλι που ονειρεύτηκαν για εσένα
κι επιθυμούν ποτέ κάτι να μην σου λείψει
ξέροντας πως... η ζωή μιας πεταλούδας διαρκεί μια μέρα
φοβούνται
τι όμως προέχει; το χαμόγελό τους ή οι επιθυμίες σου, τα θέλω σου;
τι;
" αν φύγω" σκέφτεσαι "θα ... δεν ξέρω! πολλές υποθέσεις. μες στο κουκούλι απρόσιτη για πάντα; να με πλησιάζουν εκείνοι που με έχουν κι εκείνοι που δεν θα ήθελα πότε μόνο; μες το κουκούλι μακριά απ' εκείνα που ονειρεύτηκα; εκείνα που θα μπορούσα ... "
κι αποφασίζεις να γράψεις ένα δικό σου σενάριο
ασυμβίβαστο, διαφορετικό από αυτό που θα φαινόταν.
ήξερες πως υποστήριξη καμιά δεν θα υπήρχε
δεν νοιάστηκες για την ευτυχία ή το δάκρυ των άλλων
είπες θα τολμήσω, και ξεκίνησες
στεγανά κρατώντας, όμως
η φύση σου πότε είχε την σωστή αντίληψη για τον κόσμο
πριν; που παρέμενε στο κουκούλι ή τώρα που αποφάσισες την πρώτη σχισμή
δεν απομακρύνθηκες πολύ, μπορείς να επιστρέψεις
το κουκούλι σε περιμένει
οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι όταν σε βλέπουν μέσα σε αυτό, ακινητοποιημένη
είναι όμορφα εκεί, γιατί δεν επιστρέφεις  ...[...]
 [ ...]

πρώτη πράξη: 4/11/2016, Αθήνα

δεύτερη πράξη: 6/11/1016, Αθήνα 
[...]