Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Κορυφογραμμή



__
(μικρό απόσπασμα )

... χρειάστηκε να περάσει αρκετό χρόνο, προσπαθώντας να επαναλάβει τον ίδιο κύκλο,
πάντα καλύτερο ήθελε να τον κάνει
την μια, του προέκυπτε οβάλ
την άλλη, προεξείχε μια μικρή γραμμή
μια ακόμη, φαινόταν το περίγραμμά του προηγούμενου

ακούραστα προσπαθούσε
προσπαθούσε για να τελειοποιήσει τον ίδιο κύκλο

τα κατάφερνε κάποια στιγμή, μα το σκίτσο είχε προλάβει να αλλοιωθεί

και η ψύχωση να προσβάλει τα σωματικά του όργανα
σαν σύμμαχος της επιπολαιότητας
σαν αυθάδης ερωτομανής

εάν σε χαρτί διαφορετικό κάθε φόρα τον ίδιο κύκλο ξεκινούσε
δεν θα επενέβαιναν τα ίχνη εκείνα που πληγές αποκαλύπτουν

συνενοχή, η επιμονή του
σε έξταση τα καθαιρεμένα πρότυπα των επιθυμιών

- η άρνηση μου θα ήταν εμφανής, στην κορυφογραμμή μιας οικογενειοκρατικής συμπεριφοράς δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι στόχοι εκείνοι που έστηναν καρτέρι στις επιλογές που έκανα

ο ίδιος κύκλος φθείρει
φθείρει το ίδιο χαρτί όταν σε σημείο ίδιο συμβαίνει -

[...]

2/4/ 2016, Αθήνα 

- κατάλοιπο -

___

πάλι προσπαθείς να μπεις μέσα μου! πάλι το μυαλό μου να ταράξεις
τόσα χρόνια εισέβαλες στο λειτουργικό μου σύστημα
νομίζοντας πως δεν θα σε αντιληφθώ πότε
βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο τυχαία
και μέχρι σήμερα το ίδιο προσπαθείς
το όνομα σου το πρώτο γράμμα του δικού μου
καμία χάρη δεν σου κάνω ποια
σε άλλους κόσμους ανήκουμε
δεν σε φοβάμαι
κι όλοι σε λυπούνται χρόνια τώρα
γι αυτό κατάφερες να πετύχεις
σκελέτι
και οι ρομποτικές κινήσεις δικές σου είναι
νόμιζες πως έτσι θα πετύχεις
έχασες
κάνω κάτι που αγαπώ
για μένα και για τους άλλους
εκείνους που ίσως είναι μακριά μου ακόμη
εξαιτίας σου
και ο κόσμος δεν έχει αλλάξει
πάλι πονάει για τις εξεφτελιστικές συνθήκες
για την εκμετάλλευσή
το αλύτρωτο
και το μη απαντηθέν ερώτημα

29/3/ 2016, Αθήνα

ήχος, σε διάκριση


___

ο ήχος της καθημερινότητας δεν ανταπεξέρχεται
διαφέρει
δεν είναι ο ήχος της μουσικής στα αυτιά μου
παρά μονάχα εκείνες τις μέρες των επιλογών
που στήνουν καρτέρι

ούτε ο δικός σου είναι;! το ξέρω
μην το πεις
δεν ωφελεί

σε έναν ποικιλόμορφο συνδυαζμό ο καθένας μας κεντράρει σε εκείνο που του τραβάει την προσοχή
ή τον έλκει
εκ τρέποντας κάθε βλέμμα που την ίδια στιγμή θα μπορούσε να παρατηρεί την ίδια σκηνή

,,,

28/3/ 2016, Αθήνα

επαναλαμβανόμενη κίνηση


26 Μαρτίου στις 4:49 μ.μ.
·
___

... και ύστερα, έπαψες,
για λίγο
οι ήχοι φωνές έπαψαν να εμφανίζονται με την μορφή κυμάτων
έλαβαν μορφή
την μορφή της υπόστασης μου
για μια στιγμή με άκουσες
και ύστερα ξεκίνησε να βρέχει
μου είπες κλαίει
αυτό μου έδειξες, αυτό κατάλαβα
μα δεν μπορούσα, δεν ήθελα άλλο να σε αντέξω
να αντέξω την λύτρωση, ίσως
από το νερό των δακρύων σου
κι εσύ μου εμφάνισες μορφές που ζούσαν
ζούσαν σου λέω, έπρατταν
κάτι έκαναν
ένας παππούς περπατούσε αμέριμνος κάτω από τη βροχή
νωρίτερα μερικά μικρά παιδιά
μια μητέρα με τον γιο της
δύο μεγάλες κυρίες, δίδυμες μάλλον,που περίμεναν μια άλλη
εκείνη που άλλαζε την φωτογραφία ή την καθάριζε
από το μικρό εκκλησάκι διπλά στον δρόμο
- ενθυμούμαι, σκέφτηκα, νεκρός από τροχαίο -
κοντά στην θάλασσα
κι ένα ζευγάρι που ερωτοτροπούσε, κάτω απο το γεφυράκι
κι ένας μετανάστης ποδηλάτης

κι εγώ, με τις ασυναρτησίες που ξεστόμιζα
φωνή παιδική

όλοι, λειτουργούσαν κάτω από τη βροχή
όλοι λειτουργήσαμε κάτω από τη βροχή
μπορούσαν να αντέξουν
και να ζήσουν με πλήθος δακρύων
κοντά σε εκείνη
εγώ όχι για πολύ

και τέλος επέστρεφα, στην στεριά του "ενθυμούμαι"

...
κι έβλεπα έναν ήλιο, κάτι να θέλει να πει

ο καιρός είχε προβλεφθεί, η βροχής θα έπαυε το απόγευμα



ημ. λήψης: 25/3/ 2016
τοποθεσία: Σαρωνίδα -Ελληνικό


  





"είμαι" εγώ; ή "είναι" εκείνη;

___

- Μεγάλωσα, τα χρόνια περνάνε και το πρόσωπο μου λεκιάζει
από τις ρυτίδες των περασμένων στιγμών
είμαι 32, κιόλας 32
γεννήθηκα,
γεννήθηκα μια αυγουστιάτικη νύχτα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο υπεκφυγές
τον αγαπούσα τον άνθρωπο
τον αγαπούσα τον κόσμο
κι έτσι καθώς μεγάλωνα στην υπηρεσία του ήθελα να βρεθώ
για το δικό του καλό
για να μάθω πως το καλό παρέχεται, μέσω της περίθαλψης
ή της θαλπωρής

έχω δύο παιδιά ζιζάνια,
μα η επανάσταση με έχει τρελάνει
για την επανάσταση μας μιλάς Μαρά;
ένας τρελός μιας φάρας
που πίστευε ότι ...
ένας ήδη νεκρός

οι ασθενείς μια μέρα δεν με άκουσαν
μια μέρα μου επιτέθηκαν
έπρεπε να το περιμένω, οι τρελοί υπνωτισμένοι όντας
με κλειστό κάποιο από τα κομμάτια της λογικής τους
μένουν αφοσιωμένοι στην τρέλα τους

πότε δεν άνοιξαν τα μάτια τους
γιατί κάτι επέλεγε, να τους τα κλείσει

έτσι μου επιτέθηκαν, κι έτσι αποφάσισα να γίνω πιο σκληρή
πιο επιθετική για το καλό μου, και για το καλό τους

δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις
μονάχα μια έτοιμη ηρεμιστική

εξάλλου η κοινωνία των λογικών είμαστε εμείς
κι εμείς πρέπει να ζήσουμε
έτσι είναι, Μαρά
και ο Κεμάλ στην Ανατολή τον κόσμο να αλλάξει ήθελε
μα στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης τον καρτερούσε

"«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»"

κλαίω όταν σας αγγίζω
κλαίω όταν επιτίθεμαι
ή όταν πρέπει να εμφανιστώ "μπράβος"
γιατί αυτός είναι ο ρόλος μου
μα εσείς δεν θα με δείτε ποτέ
σας βλέπω σαν το καλό που δεν κατάφερα να γίνει
σαν την ασθένεια που δεν έγιανε ποτέ
άλλο έμαθα να κάνω κι άλλο αναγκάστηκα

αυτή είναι η δουλειά μου ποια να σας νοσηλεύω
για να μεγαλώσω τα παιδιά μου
για να έχουν ζεστό φαγητό στο σπίτι

εμάς ο σύγχρονος κόσμος μας έμαθε λογικούς
που να ΄ξερε;!

το κοινός αποδεκτό είναι εκείνο που διαμορφώνει το τι θεωρείτε ή συμφωνεί με τι για να αντιμετωπιστεί έτσι ή αλλιώς

σιγά σιγά " πλάθομαι ", διαμορφώνομαι
σαν ένα κομμάτι του κρίκου

μας μάθανε πως όταν ένας κρίκος σπάσει
χαλάει η αλυσίδα

η αλήθεια είναι πως όταν έσπαγε ένας κρίκος από τις αλυσίδες που φορούσα
πάντα υπήρχε εκείνο το μικρό σημείο άνοιγμα
για να συνδεθούν οι δύο άλλοι που σε απόσταση κρατούσε

... λάθος ή σωστό;

προσωπική επιλογή η κρίση του καθενός

22/3/ 2016, Αθήνα


Subscribe to Ninja Tune on YouTube:http://www.youtube.com/user/ninja000?sub_confirmation=1
Taken from their album 'Ma Fleur' - released 9 April 2007 on Ninj...
YOUTUBE.COM

- σταυροδρόμι -


___

21/3/ 2016, Βιβλιοθήκη, Αθήνα


























Κυριακή 10 Απριλίου 2016

- μπόχα της κοινωνίας -

___

καθημερινά βρομίζω, λερώνομαι, λεκιάζω
η μποχα που επικρατεί στην κοινωνία
ενσωμα ματωνεται

Σε μια καθημερινότητα που μποχαει σκουριά και βρεγμένο σανίδι
μια καθημερινότητα που μποχαει όπως και τα μεθοδευμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης
Μποχάω αλκοόλ μα δεν έχει σημασία
κι αυτό μποχα της κοινωνίας ειναι
μποχάω στουπί και κηροζίνη, κάτουρο
μα δεν έχει σημασία, και αυτό μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω ναφθαλίνη, κιμωλία, κόκα και ηρωίνη
μα δεν έχει σημασία, και αυτά μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω τους δρόμους που περπάτησα
μα δεν έχει σημασία, κι αυτοί μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω τους ανθρώπους που συναναστράφηκα κάνοντας λάθος
μα δεν έχει σημασία, και αυτοί η κοινωνία η ίδια που μποχάει είναι
μποχάει η ανάσα μου απο τα τσιγαρα
βρωμίζει η φωνή μου απο τα καυσαέρια
μα δεν έχει σημασία, κι αυτά μποχά της κοινωνίας είναι
μποχάω ξεφτίλα
μα δεν έχει σημασία, κι αυτή μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω τον συμβιβασμό σου
μα δεν έχει σημασία, και αυτό μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω ... γρανάζι
μα δεν έχει σημασία, κι αυτό κομμάτι της μπόχας της κοινωνίας είναι
μποχάω
[...]
Καθημερινά βρομίζω, λερώνομαι, λεκιάζω μποχάω

και καμιά φορά όταν με θράσος καθαρίζω, το εαυτό μου κι ότι θεωρώ
καταλαβαίνω το γιατί δεν υπάρχει γύρο μου κανείς

μα και πάλι ύστερα μποχάω

τι έγινε; δεν σου αρέσει η λέξη μπόχα ;
κρίμα!
μα δεν γράφω για να σου αρέσουν οι λέξεις που χρησιμοποιώ

δεν κάνω το σταυρό μου για να αποδείξω το πόσο ενάρετη είμαι
ούτε και σε αυτόν θα πίστευα,

δεν κατεβένω σε όλες τις πορείες, τις καταλήψεις ή της συνελεύσεις για να αποδείξω το πόσο επαναστάτρια - ή επαναστάτης αν μου αλλάξεις φύλλο- είμαι

δεν σου μιλώ με γλυκόλογα για να σε κερδίσω

δεν παίζω την ζωή σου κορώνα γράμματα,

δεν σε αντιλαμβάνομαι εάν σε έχω πετάξει

δεν είμαι κομμάτι σου
[...]

μποχάω, επειδή μποχάς κι εσύ

σου αρέσω;
τώρα;

δεν έχει σημασία, ...

δεν με νοιάζει


12/4/2016, Αθήνα