26 Μαρτίου στις 4:49 μ.μ. ·
___
... και ύστερα, έπαψες,
για λίγο
οι ήχοι φωνές έπαψαν να εμφανίζονται με την μορφή κυμάτων
έλαβαν μορφή
την μορφή της υπόστασης μου
για μια στιγμή με άκουσες
και ύστερα ξεκίνησε να βρέχει
μου είπες κλαίει
αυτό μου έδειξες, αυτό κατάλαβα
μα δεν μπορούσα, δεν ήθελα άλλο να σε αντέξω
να αντέξω την λύτρωση, ίσως
από το νερό των δακρύων σου
κι εσύ μου εμφάνισες μορφές που ζούσαν
ζούσαν σου λέω, έπρατταν
κάτι έκαναν
ένας παππούς περπατούσε αμέριμνος κάτω από τη βροχή
νωρίτερα μερικά μικρά παιδιά
μια μητέρα με τον γιο της
δύο μεγάλες κυρίες, δίδυμες μάλλον,που περίμεναν μια άλλη
εκείνη που άλλαζε την φωτογραφία ή την καθάριζε
από το μικρό εκκλησάκι διπλά στον δρόμο
- ενθυμούμαι, σκέφτηκα, νεκρός από τροχαίο -
κοντά στην θάλασσα
κι ένα ζευγάρι που ερωτοτροπούσε, κάτω απο το γεφυράκι
κι ένας μετανάστης ποδηλάτης
κι εγώ, με τις ασυναρτησίες που ξεστόμιζα
φωνή παιδική
όλοι, λειτουργούσαν κάτω από τη βροχή
όλοι λειτουργήσαμε κάτω από τη βροχή
μπορούσαν να αντέξουν
και να ζήσουν με πλήθος δακρύων
κοντά σε εκείνη
εγώ όχι για πολύ
και τέλος επέστρεφα, στην στεριά του "ενθυμούμαι"
...
κι έβλεπα έναν ήλιο, κάτι να θέλει να πει
ο καιρός είχε προβλεφθεί, η βροχής θα έπαυε το απόγευμα
ημ. λήψης: 25/3/ 2016
τοποθεσία: Σαρωνίδα -Ελληνικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου