- μονομαχία -

Αθώα, λυτή κι αμείλικτη
επέλεγε τις μέρες του ήλιου να την δει
να δει εκείνη για την οποία δάκρυσε, εκείνη για την οποία οι μνήμες της της επανέφεραν σκηνές
μπορεί να μην έφτεξε
δεν δάκρυζε
μόνο μία στιγμή, μια φούντωση την γέμιζε
καθώς κοιτούσε την φωτογραφία της
ζούμε στον σύγχρονο κόσμο, σε μια εποχή σύγχρονη, σκεφτόταν, πλέων υπάρχουν τόσα μέρη και τόσοι τρόποι για να δεις ότι έπαψες να βλέπεις 
κι επέλεγε με ένα κλικ να βρεθεί μπροστά από την εικόνα της, η μορφή της ξανά μπροστά μου 
να δει τα δημόσια νέα της, όσα χωρίς εκείνη θα τολμούσε
μα πάντα η ίδια φούντωση την γέμιζε ...
πάντα εκείνη η φούντωση την κατέστρεφε ή την προετοίμαζε
κι όταν αναρωτιόταν το γιατί; της ήταν αδύνατον να απαντήσει
μέχρι εκείνη τη στιγμή,
την στιγμή μιας γεμάτης μέρας του ήλιου
όπου μια αφθόρμητη επιθυμία την έκαμε να πάρει τρεις βαθιές αναπνοές
τρεις βαθιές διαφραγματικές αναπνοές
κοιτώντας την μορφή της
έτσι το φούσκωμα έπαψε
κι εκείνη την κοιτούσε τόσο γαλήνια
 η ρήτρα, σκέφτηκε, πέρασε  σαν να βρέθηκε σε μέρα θεόπνευστης γαλήνης
όλα είχαν αλλάξει ή τουλάχιστον έτσι ένιωθε
όπως ένιωθε και το δεν υπήρχε λόγος,
πότέ δεν υπήρχε λόγος 
ήταν μια οργή
μια απρέπεια
μια έλλειψη οξυγόνου 
αν το είχα καταλάβει νωρίτερα ...

με τρεις βαθιές αναπνοές σε κοίταξε
πριν χαθεί για πάντα
στην γαλήνη χάθηκε
για πάντα! ... για πάντα! φώναζε
τις στιγμές που το κουδούνι χτυπούσε
κι ένας κρότος τρυπούσε τον αέρα
τι να συνέβει άραγε; το παράθυρο θα ήταν 
ή εκείνη  
η σιωπή το φτερό της 


21/7/ 2016, Θεσσαλονίκη