- πικροδάφνη -

___

Φυγή
"Θέλω τον ερωτά σου, λένε σου παίρνει το μυαλό", είπε
"Το τριαντάφυλλο των ημερών που ξέχασες,
χάρισε το και σε εμένα"
Μικροκινήσεις,
"Δεν έχεις υπερισχύσει, σε παίρνω"
θόρυβος, εγκεφαλικά διαμορφωμένος
"Ακόμη αδύναμα στέκεις"
Ψυχοφάρμακα
"Είχα μιλήσει στον γιατρό, πίστεψε πως κάτι σου είμαι. Του είπα πως λες ψέματα"
"Συχαίνεσαι τα λευκά αυτοκίνητα, για αυτό μπροστά σου τα βλέπεις"
"Ο έχον το θάρρος μπορεί. αθώα γιατί θες να στέκεις;"
ύπνωση
" Εδώ εμείς επιλέγουμε την αξία των ονείρων σου. αντάξια τους δεν είσαι. γι αυτό και σε άλλους τα βλέπεις"
"Συνεχίζεις! έχω πολλές γενιές στο σκαρί. μαζί σου θα συγκρούομαι πάντα. λένε πως όλοι μας κάπου κάποια στιγμή θα βρεθούμε στο ίδιο σημείο με τον μεγαλύτερο μας εχθρό, χωρίς γνώριμο σε εμάς να είναι. θα θελήσουμε να σταθούμε την ίδια στιγμή στο ίδιο σημείο, κι επειδή δεν θα υποχωρεί κανείς θα ανακαλύψουμε τον μεγαλύτερο μας εχθρό. Εσύ ο δικός μου είσαι "
Τρωκτικό
"Ανιαρή φαντάζει η ζωή όταν δεν σε βλάπτω "
"Ποιητή να σε κάνω ήθελα. εκ του προχείρου. να γελιέσαι με ότι σου πετάω. κάδος δικός μου να είσαι. πάνω σου να καθαρίζω"
Έρωτας
" Πάλι εσύ εδώ; ρακένδυτα ντυμένα. Αυτό το πανωφόρι στα σκουπίδια το βρήκες; ή κάποιος σε λυπήθηκε. Ξέρεις... απλά ήθελα να μπορώ να σε κάνω ότι θέλω. Ωραίο παιχνίδι ήταν. συνέχιζες να προσπαθείς. με προκαλούσες. με ωφελούσε. έκανες όσα θα μπορούσα να θέλω. με πίστευαν. Τώρα τελείωσαν όλα. λύθηκες μα πρόλαβα στην θέση που ήθελα να σε τοποθετήσω. Αν μιλήσεις θα σε θεωρήσουν τοξικό. Αλήθεια, εσύ έφταιξες. Αν στην αρχή δεν αντιδρούσες δεν θα υπήρχε λόγος μαζί σου να συνεχίσω.  "
Θνητός
" Αυτή, μια θεία δίκη "

[...]

9/12/2016, Αθήνα

- μνήμες -

___

- στην Ντάμα, στο παιχνίδι Ντάμα, στο επιτραπέζιο παιχνίδι ντάμα
που είχα μάθει από τη μαμά μου, μικρή να παίζω
που ήταν ένα από τα αγαπημένα μου επιτραπέζια
πάντα μου άρεσε να δημιουργώ βασιλιάδες ή βασίλισσες
και να κερδίζω μου άρεσε
μα όταν έχανα όλα μου τα στρογγυλά ξύλινα πιονάκια δεν μπορούσα
και με κέρδιζαν
"δεν πειράζει" έλεγα
"Την επόμενη φορά"
"Εγώ σε άφησα να με κερδίσεις"
Και πάντα υπήρχε εκείνη η επομένη φορά, για να κερδίσω
δημιουργώντας ...

6/5/ 2015, Αθήνα
[ απόσπασμα από το αίσχος που κάποτε είχα δημιουργήσει :
http://villaifigenia.blogspot.gr
η είσοδος επιτρέπεται, μόνο με άδεια ] 

- έτσι περνούν τα χρόνια -

η Φιφι διαβάζει πάλι ένα ποίημα που βρήκε ...

- ξέρεις κάτι ;
σ' αγαπάω αλλά δεν το ξέρεις
σε βρίζω αλλά δεν το ξέρεις
θέλω να πετύχεις αλλά δεν το ξέρεις
θέλω να χάσεις αλλά δεν το ξέρεις
σε γαμάω αλλά δεν το ξέρεις
σε μελετάω αλλά δεν το ξέρεις
συνυπάρχω μαζί σου αλλά δεν το ξέρεις
σε ακούω αλλά δεν το ξέρεις
...
σε συχαίνομαι αλλά δεν το ξέρεις
δεν σου μιλάω και δεν το ξέρεις!!!
και το καλύτερο απ όλα ... δεν είσαι ένα
και δεν το ξέρεις
γιατί όλα συμβαίνουν σε ένα κόσμο ιδεατό
στον κόσμου του μυαλού
κι εσύ κρατάς μόνο ότι βλέπεις, ακούς, ή καταλαβαίνεις
κράτα το καλά λοιπόν και χαμογέλα την στιγμή που θα σου πω
... 

η Φιφι ... γέμισε απορίες

1/6/ 2015, Αθήνα 

- ρόδινες μέρες -

___

Καλύτερα να ξεχάσω το σκοτάδι
κι εσύ
όχι την νύχτα
το σκοτάδι
μπορούμε να ζήσουμε μαζί χωρίς εκείνο
απλά δεν θα χρειάζεται
δεν θα χρειάζεται να συζητάμε
να συζητάμε θέματα
που μας κάνουν να διαφωνούμε
Θα σου βρίσκω πάντα τα καλύτερα σημεία τομής
Κι εσύ τις καλύτερες υπεκφυγές
Για κάθε γνώμη
Για κάθε άποψη
Για κάθε φράση
Θα βρίσκουμε εκείνους που συμφωνούν μαζί μας
Και θα λέμε ο ένας στον άλλον
Ναι! Ναι! Έχεις δίκιο
Ναι!
Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς το σκοτάδι μας

Μα όχι για όλα σε όλα μαζί
Και κανείς δεν θα ξέρει ποτέ κανέναν

11/11/ 2016, Αθήνα

Οτοστόπ 5 αστέρων

*****

Ο βηματισμός της χλεύαζε το χαμόγελο του εν κινήση πλήθους αυτοκινήτων
Πάνω στην Εθνική θα ξεχνούσε τα πάντα, κάπου μεταξύ Αθηνών - Λαμίας, θα φώναζε
στην Θεσσαλονίκη το τραίνο θα θυμόταν
Ότι δεν θα τολμούσαν θα τολμούσε
κι ύστερα θα ανέκαμπτε, είπε
Στην πρώτη της στάση συνάντησε ένα σημείο από μια παλιά επαναλαμβανόμενη θέση ρακόρ
για να εκφράσει την πρώτη της πρόζα, ακούστηκε
Μια μηχανή έσβηνε δίπλα της, μα ...
εκείνη δεν την είδε, μόνο μια φωνή άκουσε να της λέει
- οι άλλοι ευτυχισμένοι γύρο σου, υπάρχουν
εσύ ακινητοποιημένη κι ασφαλής μαζί τους
όχι, όμως ευτυχισμένη! πιστεύεις πως δεν ζεις
αμφιταλαντεύεσαι, τι προέχει; "η ευτυχία τους ή η ευτυχία μου; "
αμφιταλαντεύεσαι,  μια υπόδουλη κατάθλιψη, έχοντας παρέα
"τι θα μπορούσε να με ικανοποιήσει;" 
θέλεις να ανασάνεις αλλιώτικο αέρα, μα οι άλλοι γύρο σου είναι ευτυχισμένοι
όταν σε κοιτούν
όταν βρίσκεσαι μέσα στο κουκούλι που ονειρεύτηκαν για εσένα
κι επιθυμούν ποτέ κάτι να μην σου λείψει
ξέροντας πως... η ζωή μιας πεταλούδας διαρκεί μια μέρα
φοβούνται
τι όμως προέχει; το χαμόγελό τους ή οι επιθυμίες σου, τα θέλω σου;
τι;
" αν φύγω" σκέφτεσαι "θα ... δεν ξέρω! πολλές υποθέσεις. μες στο κουκούλι απρόσιτη για πάντα; να με πλησιάζουν εκείνοι που με έχουν κι εκείνοι που δεν θα ήθελα πότε μόνο; μες το κουκούλι μακριά απ' εκείνα που ονειρεύτηκα; εκείνα που θα μπορούσα ... "
κι αποφασίζεις να γράψεις ένα δικό σου σενάριο
ασυμβίβαστο, διαφορετικό από αυτό που θα φαινόταν.
ήξερες πως υποστήριξη καμιά δεν θα υπήρχε
δεν νοιάστηκες για την ευτυχία ή το δάκρυ των άλλων
είπες θα τολμήσω, και ξεκίνησες
στεγανά κρατώντας, όμως
η φύση σου πότε είχε την σωστή αντίληψη για τον κόσμο
πριν; που παρέμενε στο κουκούλι ή τώρα που αποφάσισες την πρώτη σχισμή
δεν απομακρύνθηκες πολύ, μπορείς να επιστρέψεις
το κουκούλι σε περιμένει
οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι όταν σε βλέπουν μέσα σε αυτό, ακινητοποιημένη
είναι όμορφα εκεί, γιατί δεν επιστρέφεις  ...[...]
 [ ...]

πρώτη πράξη: 4/11/2016, Αθήνα

δεύτερη πράξη: 6/11/1016, Αθήνα 
[...]

- μυστικό -

__

Ντύθηκα,
δεν θα ενέκρινε κανείς την γύμνια
η γύμνια κρίνεται αυστηρά στα μέρη των ρακένδυτων σκέψεων
επέλεξα τις τελευταίες λέξεις της μόδας
κι αφέθηκα. Δεν φοβάμαι. Δεν είδε κανείς την γκαρνταρόμπα μου . Κανείς δεν γνωρίζει τι άλλο θα μπορούσε να επιλέγει
Μόνο τον ειρμό τους γνωρίζουν οι άνθρωποι
ή όχι ούτε αυτόν
επιλέγουν απλά να ντύνουν τις σκέψεις τούς άλλοτε υψηλά κι άλλοτε ρακένδυτα
μα αναμένουν πάντα από εκείνο που θα θελήσουν στην ζωή τους τις τελευταίες λέξης της μόδας του σήμερα ή του χθες
Είμαστε αυστηροί οι άνθρωποι για να κάμουμε κάτι κομμάτι μας, γιατί σαν κομμάτι μας νοείται όταν το δεχόμαστε, είμαστε πάντοτε αυστηροί... κι αν η αυστηρότητα μας κάμπτεται καμιά φορά, αυτό συμβαίνει γιατί κάτι άλλο την νίκησε πριν ανακληθεί

[...]

4/10/ 2016, Θεσσαλονίκη 

- εμμονή -

... ήταν πρωί.
Εκείνη συνήθιζε κάθε χρόνο, την ίδια μέρα του ίδιου μήνα να εμφανίζεται μπροστά στον "σπασμένο καθρέφτη της άνοιξης", όπως τον ονόμαζε.
Από την πρώτη στιγμή για εκείνον υπήρχε μία θέση, μια θέση στο διπλανό δωμάτιο,
σε εκείνο δηλαδή που βρισκόταν δίπλα από την σκάλα που οδηγούσε στην σοφίτα του σπιτιού όπου ζούσε τα τελευταία 25 χρόνια...
Εμφανιζόταν με τα μαλλιά της λιτά κάθε χρόνο μπροστά του
αφθαδιάζοντας
φορώντας το ίδιο μπουρνούζι ...
παρατηρούσε το σώμα της κι εκείνο παραμορφωνόταν μπροστά της, πολλαπλασιαζόταν.
Η όψη της δεν ήταν πλέων μία.
Η αντανάκλαση της δεν ήταν μία, ήταν οι αναρίθμητες αντανακλάσεις, που εμφάνιζαν οι ρωγμές του καθρέφτη
Κοιτούσε την εικόνα της κατανοώντας τις μορφές που εκείνη μπορούσε να λάβει
μπροστά στον φακό
Θυμάμαι ... πάντα τον ρωτούσε,
"ποιος ήταν ο εαυτός μας τελικά; ποιος ήταν; "
απαντώντας η ίδια στο δικό της ερώτημα έλεγε
"για εμάς πάντα ο εαυτός μας ήταν αυτός που συνηθίσαμε να μας αρέσει. ναι!
γι αυτόν λυπόμαστε όταν τον χάνουμε.
για εκείνον που πιστέψαμε πως είναι ο εαυτός μας και μας άρεσε.
χωρίς ποτέ να αποδείξουμε εάν ήταν.
για εκείνον παλέψαμε για εκείνον που πιστέψαμε και μας άρεσε " ...
ύστερα παίρνοντας στα χέρια της τον πάσαλο, εκείνον που βρισκόταν πάνω στο γραφείο εκείνο το οποίο στήριζε τον καθρέφτη, δημιουργούσε μια επιπλέον ρωγμή, σε αυτόν .
πριν κλείσει αλληγορικά την πόρτα
και κλειστεί στο δωμάτιο της για τα επόμενα λεπτά της ώρας.
έχοντας έτοιμο πάντα ένα ποτήρι σαμπάνιας γεμάτο με τζίν ήξερε να σχεδιάζει το πεπρωμένο της ...

ονομαζόταν έμμονη ιδέα, θυμάμαι

1/10/ 2016, Θεσσαλονίκη 

- ίρις -

___

Τράπηκαν σε φυγή, ήταν οι νύχτες που μαζί δεν ζησαμε

υπήρξαν λένε
χαμογελαστες κι αθώες

όταν τις κοιτουσες στα μάτια, δροσοσταλιδες έβλεπες

δροσοσταλιδες που κυλούσαν καθώς ο άνεμος κινούσε τα φύλλα καθε τουλιπας που
στο περιβόλι αυτο ανατράφηκε

Μια παρθένα φωνή κούρνιαζε ανάμεσα στο άνω και το κάτω χείλος μιάς νύχτας
που μαζί δεν ζήσαμε
προσμένοντας
ό,τι κάποτε θα μπορούσε
οι συνωμότες της έντυναν με φτερά τα όνειρα της
λίγο πριν το τελευταίο δάκρυ της βροχής
κυλίσει προς τον αφαλό της
λίγο πριν με ζωή μια ζωή να θρέψει

Υπηρξε η νύχτα που μαζί θα ζησουμε
λίγο πρίν την αυγή που πέρασε
εκείνη που δεν έκλεισε σαν ρήμα την αγάπη
ούτε την προσμονή
εκείνη που ήξερε πως θα υπάρξει
εκείνη που σκοταδισμό δεν θα 'φερνε
εκείνη που με φώς την έντυσαν τα άστρα
εκείνη που θα μας ξανα 'βρισκε αγκαλιά
στο ίδιο δωμάτιο
ή δίπλα απ' τα κάστρα

σ' ένα κοραλλιογενή πρίσμα

    29/9/2016, Αθήνα

- αγαπημένη μου. σχολική ανάμνηση -

___

Γεννήθηκα την πρώτη μέρα του Νοέμβρη του 1992.
- δώδεκα και πέντε τα μεσάνυχτα, μου είχε πει μια μέρα η μαμά μου -

Κι έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο μια μέρα του Σεπτέμβρη του 1997.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη μέρα, όσο περίεργο κι αν φαίνεται - για μένα, μια αμνήμων - .
Εκείνη την πρώτη μέρα η μαμά με είχε αφήσει στο σχολείο μονάχη.
δεν ήταν η πρώτη φόρα. ήδη από το νηπιαγωγείο μάθαινα να παρακολουθώ μαθήματα μαζί με άλλα παιδάκια κι όχι με τη μαμά ή τα αδέλφια μου. για αυτό ήξερα πλέων πως δεν έπρεπε να κλαίω μα να ανοίγω τα φτερά μου.
Θυμάμαι που αφού τελείωσε ολοκληρώθηκε το σύνολο προσευχή, αγιασμός, χαιρετισμός από τον διευθυντή ή την διευθύντρια του σχολείου - δεν θυμάμαι εάν ήταν ή δεν ήταν η κυρία Φρειδερίκη (αλήθεια λέω Φρειδερίκη την έλεγαν την διευθύντρια στο δημοτικό που πήγαινα μα δεν θυμάμαι εάν ήταν από την αρχή διευθύντρια! )- .
αφού έκλεισε ο κύκλος της πρώτης εκείνης "φάσης".
πήγαμε ο καθένας στην τάξη του. έτσι παραταγμένοι που ήμασταν σαν στρατιοτάκια στην σειρά που έπρεπε να ήταν ο καθένας μας. θα μας μοιράζανε τα βιβλία εκείνη την πρώτη μέρα. μα εγώ δεν το γνώριζα κι έτσι δεν ήξερα τι να κάνω ... εάν η μαμά μου δεν έφερνε κάποια τσάντα ή μια σακούλα μαζί θα τα μεταφέραμε με τα χέρια.
κι αν μου έπεφταν;
αυτές θαρρώ πως θυμάμαι (πως) ήταν οι σκέψεις μου. καθώς μας μοίραζε τα βιβλία ο κύριος που θα μας έκανε το μάθημα ( δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του, μας είχε αναλάβει μόνο όταν ήμασταν πρώτη δημοτικού).
καθώς περνούσε η ώρα πλησίαζαν οι στιγμές του πρώτου "γεια", του πρώτου " καλό μεσημέρι " ... θα φεύγαμε. Ανησυχούσα που είναι η μαμά μου; τι θα κάνω με όλα αυτά τα βιβλία;
Ξαφνικά άκουσα τον κύριο Χρήστο (θυμήθηκα το όνομά του) να φωνάζει το όνομά μου και να μου λέει πως ήρθε η μαμά μου να με πάρει ...
κοίταξα εκείνη την στιγμή στην πόρτα.
ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα εκείνη την πόρτα σε ώρα μεσημεριού. την κοίταξα στεκόταν η μαμά μου και με περίμενε κρατώντας κάτι. Ήταν η πρώτη μου τσάντα χαρτοφύλακας σκυλάκια Δαλματίας. είχε πάνω ζωγραφισμένα πάνω τα σκυλάκια Δαλματίας. μπορεί πάντα η αγαπημένη μου να ήταν η τοσοδούλα μα και τα σκυλάκια Δαλματίας μου άρεσαν. ακόμη έχω και την κασετίνα με τα σκυλάκια Δαλματίας που είχε μέσα η τσάντα
Ήταν κάτι που δεν το περίμενα... μα κάπως έτσι ξεκίνησα κι να πηγαίνω στο σχολείο ... για να μάθω γράμματα

βεβαία οι αναμνήσεις θα μπορούν να είναι πολλές όταν ανακαλούνται. καμιά φορά οι πιο δυνατές ...
μα πιστεύω πως αρκεί η εναρκτήρια ... ανάμνηση μου 

[...]

14/9/ 2016, Αθήνα 

- Νουθεσίες -

----

Στο παρελθόν, όταν η ζωή στους δρόμους της Αθήνας μου πετούσε το άγνωστο,
και το γνώριμο για άλλους είχες
Πριν ξυπνήσω το (απ)αρνιόμουν, γιατί κάτι των εχθρών μου έκρυβε
Όταν το δέχθηκα
άρχισε να μου θυμίζει ότι δικό μου υπήρχε

Τα μεγαλία τα χάρισα σε κείνο που δεν τα άξιζε μα τα θελε για να τα υποτάξει
Και ύστερα τον ναό του Σολομώντα αναζητώντας
δίχως τη σολομωνική ποτέ να αγγίξω
Κατάλαβα τι σήμαινε
ενάρετος και συνετός ηγέτης

Όταν είδα πως ο εχθρός για τη δική του διαύγεια
να περιορίσει την δική μου και σε κλουβί να με κλείσει προσπαθούσε τα πάντα να κάνει
Τον άφησα
Γιατί γνώριζα τις μέρες που την κλειδαριά μπορούσα να παραβιασώ
Αργή στο παρελθόν δεν ήμουνα
Μα στο κλουβί ο νους δίχως το αναγκαίο οξυγόνο αργεί
Άφησα το πουλί που απέξω ήταν να νιώθει σαν λιοντάρι

Και το ικανό λιοντάρι ο Σύμπαν που κλείστηκε στο κλουβί άρχισε
από "άσπενγκερ" να δείχνει πως πάσχει
τη γλώσσα του να μπερδεύει
πριν την κλειδαριά να παραβιάσει

Ένιωθε κλεμμένο
μα το είχαν δέσει οι μάγοι με το πουλί
κι εκείνο χάρη του 'χε κάνει
για να μπορεί ελεύθερο να πετά
Στο κλουβί το έκλειναν
ποδοπατώντας την σκέψη του
για να μπορούν οι άνθρωποι να σκέφτονται
ό,τι δεν καταλαβαίνουν και να θαρρούν πως δίκιο έχουν
πως έλαβαν την εξουσία και στα χέρια τους την κρατούσαν
Όταν το κλουβί επιλεγμένες μέρες παραβίαζε μονάχο προσπαθούσε κάτι μέσα απ όσα έκαμε τον κόσμο με την δύναμη του να αλλάξει
χωρίς να ενστερνιστεί των ανθρώπων τον περιορισμό
λίγο πριν ο νους του στην φυλακή επιστρέψει με την επιλογή των ανθρώπων που με ψέματα λέγαν πως τούτο το κλουβί η θεραπεία της ψυχής του θα ήταν
κι ας ήξερε εκείνο πως μόνο για τα καλά τους οι άνθρωποι θελαν να παινεύουν τους εαυτούς τους ή τους άλλους για να κερδίζουν
και πως

Το κλουβί δώρο, για όσους δεν έβαιναν στο δικό τους 'μέρωμα, έκριναν

γιατί νόμιζαν, πως έτσι τα πράγματα έχουν

17/9/2016, Αθήνα

- ιδανική εικών -

Εδώ βρίσκομαι μόνο εγώ,
και οι φίλοι μου τα δένδρα, τα λουλούδια, τα πουλιά και τα τζιτζίκια
που παρέμειναν στην γη,

ψυχές ανθρώπων ταξιδεύουν
με τις μορφές εκείνων


Ένα δώρο της φύσης



16/9/2016, Αθήνα, Λυκαβηττός

- λόλα -

Η Λόλα, είχε γίνει η αγαπημένη μου φίλη.
Όταν την εφτιαχνα την αγαπούσα και την μισούσα την ίδια στιγμή
Και τα δύο την ίδια στιγμη
Πραγματικες φίλες δεν είχα ποτέ
Μα απο το δημοτικό ήδη
Δεν με ένοιαζε Δεν εμενα κοντά με κανένα απο παιδάκια που πηγαίναμε μαζί στο σχολείο
Οπότε δεν είχα φίλους συμμαθητές
Μονο κατι γειτονακια
Καμιά φορά έρχονταν και παίζαμε ολοι μαζί
Έτσι, δεν υπήρχε λόγος να με νοιάζει με ένοιαζαν κυρίως τα μαθήματα μου
Προσπαθούσα καλη σε αυτα να ειμαι
για να μάθω γράμματα
για να σπουδασω
και να ασχοληθω με την τέχνη
Την ζωγραφική, τα τραγούδια και ολα τα άλλα
Μα ήθελα να σπουδασω πρώτα
Στο γυμνάσιο ενα κοριτσάκι μου ειχε πει " Ιφιγένεια είσαι πολύ γλυκιά μα είσαι χοντρή για να είμαστε φιλες"
Δεν με ένοιαζε μα την άφησα να μου το πει
μου δημιουργούσαν κατάθλιψη ολα σχεδόν
μα διαβαζα κι ετσι γινομουν καλά
Δεν με ένοιαζε. Κακό σε κανεναν δεν ήθελα να κανω
Μονο τους κακους να νικαω
Κι έτσι δεν με ένοιαζε που δεν είχα φιλους
Εγώ την γνώση και την ικανότητα κυνηγούσα
Ουτε στο λύκειο είχα.
Οι κοπέλες που με έκαναν παρέα με έκαναν συμφεντορολογικα
Οταν ήθελα κατι να τους πω πάντα το στόμα μου έκλειναν
Κι οταν ηθελαν εκείνες εγω δεν ήθελα πια
Η χαζομαρα παντα τους άρεσε
Και το να μιλάνε μονο αυτες
Γι αυτο το βουλωνα
Μα δεν με ένοιαζε
Στα μαθήματα μου ήμουν καλή
Το κατάλαβα αργότερα οταν άρχισα να σαλταρω πως ηταν συμφεροντολογες
Μα πλεων ήθελα μόνο να μην τις ξανα δω
Μα μάλλον η μια έπασχε απο κάτι που την εκανε να μην καταλαβαίνει γι αυτο φροντιζε να εμφανίζεται συνέχεια μπροστά μου
Τοτε κατάλαβα πως παντα ήθελε το κακο μου
Μα οταν γεννήθηκε η Λόλα πολλά άλλαξαν
Η λολα υπομένει τα πάντα και με δέχεται ετσι οπως ειναι
Αυτο που καταλάβαμε μαζι ηταν πως...οσες κοπέλες εχουν φιλες που τρελενονται παύουν να κάνουν παρέα με εκείνες
μα οταν οι ίδιες παθουν κατι πάντα θέλουν την στοιριξη των αλλων
Θελουν καποιον να τους νοιαστει ενω εκεινες δεν νοιαστικαν ποτε τις φιλες τους
Οταν άρχισα να μην μπορώ να συγκεντρωνομαι,αρχισα να γραφω περισσότερο, να μιλαω περισσότερο, να περπαταω περισσότερο Αφου καποιοι μου εκαναν κακο
Δεν μπορούσα να διαβάσω
Εχω καιρό να μιλήσω με την Λόλα
Δεν χρειάζεται Ειμαι καλά. Ο φίλος δεν μένει κοντα μα τον <3

- ποτέ δε θα έρθει αργά -

... υπάρχουν παιδιά που σε αγαπάνε εκεί έξω,
κι εκεί που θα βρεθείς μια μέρα θα σε δουν
θα κρυφτούν στο προσωπικό τους μπαούλο
σε μια ντουλάπα
κι από την κλειδαρότρυπα θα σε κοιτούν
θα περιμένουν να ξεκλειδώσεις την κλειδαριά με το επόμενο έργο σου
και θα σε νοιάζονται
χωρίς να επέμβουν πότε στη ζωή σου
Θα σε αγαπάνε για όσα τα έκανες να νιώσουν
να σκεφτούν ή να ονειρεύονται


Θα πονούν όταν πονάς
θα γελούν όταν το γέλιο σου θα υπάρχει

Και πάντα θα περιμένουν ό,τι κάποτε θα ετοιμάσεις
για να σου δείξουν πως κι αυτή τη φορά δίκιο είχες
η πως κάτι λείπει. Θα ναι πάλι εκεί

Και δεν θα θέλουν ποτέ τίποτα περισσότερο

[ Καλό ταξίδι ]

3/9/ 2016, Αθήνα 

- προ λόγου. πόρνη -

- Θέλω να σε βρώ και να σε τραμπουκίσω μαλάκα

[...] μέχρι να φύγεις

θέλω να σε τραμπουκίσω μαλάκα
ασε με ήσυχη
δεν αντέχω να σε νιώθω πια
σε βλέπω σε πρόσωπα παιδιών
και θέλω να σε τραμπουκίσω
νιώθω [...]
την νιώθω
νιώθω την πλαστικούρα του κεφαλιού σου

και θέλω να σε τραμπουκίσω μαλακα

βάρέθήκά. διαλογίζομαι πάνω από τρεις φορές την μέρα
δυσκολέυομαι . δεν μπορώ να σκεφτώ
και αυτή την στιγμή θέλω μόνο να σε τραμπουκίσω μαλάκα

μιλάω ευγενικά στους γύρω μου γιατί ξέρω πως δεν φταίνε
σκέφτομαι πως σε τραμπουκίζω
και βλέπουν ένα αθώο πρόσωπο

μα σου αξίζει
θέλω να σε τραμπουκίσω μαλάκα

έμαθα να προσποιούμαι και το χαίρομαι
ναι! Το χαίρομαι

όταν δεν μιλάω όμως
και υπάρχει κάτι από την ενέργεια σου γύρω μου

θέλω να σε τραμπουκίσω μαλακα
είναι το μόνο που σκέφτομαι

θέλω να γαμήσω τα βλεννόρροια σου μαλάκα
και όλα αυτά επειδή δεν [...]
για να την γαμάς και τζάμπα
τι με πέρασες ρε!

θέλω να σε τραμπουκίσω μαλάκα

θέλω να δεις την πουτάνα στην γυναίκα σου
στην κόρη σου
στην πεθερά σου
και σε όλο σου το σόι
θέλω να τον εαυτό σου σαν τον πατέρα σου που θα σε τραμπούκιζε λογικά
γιατί δεν παίζει αλλιώς
δεν γίνεται. 
Αυτό θα φταίει που είσαι τόσο μαλάκας

θέλω να την πάθεις από τους καλύτερους σου φίλους
πριν καν πάρεις χαμπάρι πως σε δούλευαν ψιλό γαζί

θέλω να σε τραμπουκίσω μαλάκα
μέχρι να φύγεις

δεν μπορώ να ανασάνω , όμως ανασάνω

και ξέρεις γιατί ξέρω κατάλαβα πως εσύ κρύβεσαι πίσω από αυτό μαλάκα, γιατί όλα είναι μια αίσθηση
μια αίσθηση κι όλα αλλάζουν. Θα σε πετάξω μαλάκα

βιώνω την ανορθογραφισία του εγκεφάλου σου
και θέλω να την φας από 15 πούστηδες όπως θα τους έλεγες

θέλω να σε δω να κλαις μαλάκα

και ξέρεις μαλάκα γιατί δεν την σκέφτομαι την εξουσία
γιατί αν την σκεφτώ θα σε τραμπουκίσω
θα σε γαμήσω, πισώπλατα

από εκεί που δεν το περιμένεις μαλάκα

και τόση ώρα γράφω τόσες μαλακίες
και είναι οι μαλακίες που θα ήθελα να σου πω
μαλάκα
γιατί αυτό με κάνεις να νιώθω

γάμα όποια πουτάνα θες και φτιάξ τη όπως θες

εγώ δεν θα σου κάτσω ποτέ.

θέλω να σε τραμπουκίσω μαλάκα
να σου στείλω τους δαίμονες που θα μπορούσα να 'χω. να παίξω όπως εσύ μεταφυσικά
μόνο που οι δικοί μου δαίμονες δεν (θα) σε φτιάχνουν (θα) σε γαμάνε. Γαμάνε τον εαυτό εκείνου στον οποίο βρίσκονται. Μέχρι τελικής πτώσης
ξέρεις γιατί την γλίτωσα μαλάκα . γιατί είναι δικοί μου
ξέρεις γιατί το ξέρω μαλάκα
γιατί συνέβει και πέτυχε

θέλω να σε τραμπουκίσω μαλάκα. Θέλω να μην μπορείς να διαβάσεις τίποτα

και ξέρω πως θα το δεις μαλάκα. Κάποια στιγμή θα το δεις
και τότε θα καταλάβεις γιατί θα την πατήσεις άσχημα
έχεις την μύγα και θα μυγιαστείς μαλάκα

θέλω να σε τραμπουκίσω μαλάκα

και όλη αυτή την ώρα νιώθω μια χλέπα να . να θέλει να εξφεντονιστεί πάνω σου
κι ας μην είσαι μπροστά μου

αλλά φτάνει ποια μαλάκα. Πάω να κοροϊδέψω ξανά τον εαυτό μου και να του πω πως ηρέμησα
να ακούσω χαλαρή μουσική και να πω σε αγαπώ στους αγαπημένους μου
μα πάντα θα θέλω να σε τραμπουκίσω μαλάκα
για την μαλακία που τράβηξε το μυαλό μου

φτάνει μαλάκα. Φτάνει. Θα σε κερδίσω. θα σε γαμήσουν οι ίδιοι σου οι φίλοι
μαλάκα
και ξέρεις γιατί σου μιλάω έτσι, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε έτσι
και τους έχω γνωρίσει μαλάκα

(ώρα για μια φυτική βαλεριάνα τσάι ). Αυτό

Αθήνα, 23/8/2016

- στους όμοιούς σου να πας -

___

... στους όμοιούς σου να πας.
από αυτούς ζήτα δίκαια να σε κρίνουν.
εκείνοι θα χουν τα όμορφα λόγια που ψάχνεις για σένα,
εμείς οι άλλοι πάντα κάτι να υστερεί θα βρίσκουμε
ή κάτι που άσχημα διαφέρει
στους όμοιούς σου να πας εάν θες αφέντης τους να γίνεις
εκείνοι ηγέτη τους θα μπορούν να σε κάμουν
στους όμοιούς σου να πας, με εκείνους θα μπορείς να συμφωνείς πάντα
εκεί δεν θα χρειάζεται να διαβάσεις ποτέ Σοπενχάουερ
ή να μάθεις κάτι από την τέχνη για να 'χεις πάντα δίκιο
στους όμοιους (σου) να πας εκεί,
εκεί μαζί, για το ίδιο
να σας βλέπω, μαζί, για το ίδιο
εδώ που κυριαρχεί το ανόμοιο
κανείς δεν φοβάται
τις πληγές μας μόνοι τις ανοίγουμε
και τις χαρές μας μόνοι με όνειρα τις ζούμε
φτερά για να πετάξουμε, μόνοι αποκτάμε
εδώ που κυριαρχεί το ανόμοιο
για να ΄χεις δίκιο θα πρέπει να 'χεις στο νου σου το όλο(ν)
εδώ που κυριαρχεί το ανόμοιο
είσαι ένας, και είμαστε πολλοί
ένας κι εμείς είμαστε,
ένας, ο καθένας μας ξεχωριστά
ένας και ταυτόχρονα πολλοί
ένας
γιατί το σώμα μας σε έναν αντιστοιχεί
εδώ που κυριαρχεί το ανόμοιο
οπτικές γωνίες υπάρχουν
αν θες σύμφωνους να μας βρίσκεις όλους
εξέφρασε μας
βρες το κοινό, του πολύπλευρου εαυτού μας, στοιχείο
μην περιμένεις σαν ένας, για ένα να μας πείσεις
μόνο εσένα κοιτώντας
εδώ που κυριαρχεί το ανόμοιο
αντιφρονούντες και σώφρον, διαφωνίες γεννούν
συσπάσεις και μύες που διεγείρονται
εδώ που κυριαρχεί το ανόμοιο
οι φασίστες που ηγεσία αποζητούν
σε λάκο βρίσκουν την ψυχή τους, με λασπόνερα να παίζει
στους όμοιούς σου να πας
εκεί θα σε αγαπήσουν πιστεύοντας πως κάθε λόγος σου
είναι και δίκαιος
εδώ που το ανόμοιο συνυπάρχει
το δικαστήριο σε καταδικάζει όταν σημείο τομής δεν βρίσκεις
κι αποζητάς κυριαρχία


στους όμοιούς σου να πας
εδώ κυριαρχεί το ανόμοιο
αν φοβάσαι
ή εύκολα εάν πληγώνεσαι
στους όμοιους σου να πας
εκεί θα μπορείς

εδώ κυριαρχεί το ανόμοιο
εδώ χαρακιές, και σημεία τομής θα πρέπει να βρίσκεις
παραλληλίες που με νόημα υπάρχουν
αποδοχές
φωτιές και πολέμους
εδώ ο φόβος φυλάσσεται σε μπαούλα
ή σε κουτιά, σαν εκείνο της Πανδώρας
μόνο οι τολμηροί
καμιά φορά τα ανοίγουν, με εκείνον για να ζήσουν

εδώ που κυριαρχεί το ανόμοιο δίκιο κανείς δεν έχει
κι όλοι δίκιο μόνοι τους μπορούν να βρουν

εδώ που κυριαρχεί το ανόμοιο η ελευθεριά για όλους υπάρχει
μα κανείς μαζί δεν την βρίσκει

φοβήθηκες, έμαθα χωρίς το κουτί να ανοίξεις
κι ο λόγος μου σαν δικαστής δίκαια να σε δικάσει πρέπει
γιατί κάτι ανόμοιο μέσα σου γεννήθηκε
κάτι που ο κανονισμός το επιτρέπει
μα ο φόβος ... σε καταδικάζει

εδώ που κυριαρχεί το ανόμοιο
όταν κάτι ανόμοιο που κατακριτέο είναι γεννηθεί
σε καταδικάζει




21/8/ 2016, Αθήνα

- κάτω τελεία -

Ο χρονομετρημενος αποχωρισμός γέμισε τα γραμματοκιβωτια ξεψυχησμενες απορίες
και με βαλίτσες τους δρόμους

ποια η διαφυγή  ...;

16/11/ 2014

- θερινός κινηματογράφος -

Ο ασυναρτητος θερινός σχεδιαστής
κυκλικά έστησε το ταμπλό
με τον πίνακα εαυτό του
μπροστα απο τα άστρα του ουρανού

- πέθαινε πονωντας για τον κόσμο

- τι πιο όμορφο απο το να είσαι νεκρός
- τι πιο όμορφο απο το να σε ξεχνούν
- 'η να σε θυμούνται για τα τρήματα των πράξεων σου

δαιδαλώδες το κτίσμα των γνώσεων
με καλώδια του νου κάτι για να χειρηστει
αποκλειομενος ο συνδετικός κούκος 

- κάποια στιγμή στο παρελθόν - 

- Παρακληση -

Κόσμε λαμπρε,  κόσμε αγαπημένε που με πληρότητα αέναα δεν σε κοιτώ
που δίπλα σου περπατω
και καμια φορά σημασία δεν μου δίνεις και ουτε σου δίνω εγώ κάτι απο εκείνη
μιας και η σημασία με σημάδια όπως ενα βλεμα βλοσυρό λιτό ή σκέτο
εμφανής είναι
Συγχωραμε που καμία φορά δίπλα σου με ακούς να φτύνω,  ή με βλεβεις να!  σκηβω πριν κάτι την ακοή σου ενοχλήσει  δεν είναι οτι σε φτυνω,  που θα πρεπε ορισμένες φορές
και δεν ντρέπομαι που το λεω
ουτε να σε προτρεψω κάτι το ίδιο να κανεις θέλω να σε παρακινησω, 
Μην ξεκινήσουμε και φτυνουμε τους δρόμους όλοι,  ύστερα που να πατάμε δεν θα έχουμε
Μα να απλά πλέων είμαι βέβαιη παλινδρομω γαστροοισοφαγικα
ή πολύ απλά μια βουλημια με κατάλοιπα υπάρχει.  Πήγα στον γιατρό πριν κάτι μέρες επιτέλους τα βρήκαμε,  συμφωνησαμε πως κάτι οργανικό μάλλον θα ναι . Είχαν χρόνια κάτι να μου βρουν οι γιατροί
Εγώ,  λιτή χαζή απλή κι αθώα πήγενα με τα συμπτώματα μου,  κι εκείνοι ποτε κάτι δεν μου βρήσκαν
Όσπου ήρθε η παρασκευή ... Επέστρεψα πήγα την εξέταση μου εγώ να κάμω,  μια εξέταση που φυσικά είχα κλείσει ενα μήνα πριν...  Κι επιτέλους οτι είχα προβλέψει ίσχυε.  Οι μελέτες μου,  δυο τρια αρθα που χα διαβάσει, καλά με είχαν προϊδεάσει. 

Συγχωρέστε με,  λοιπον θα φτυνω μέχρι το πρόβλημα αυτό το σώμα μου να ξεπεράσει.  Θεραπεία έχω ξεκινήσει

1/8/ 2016, Αθήνα

- " ήρθες μια μέρα ξαφνικά " -

___

τα πρώτα εκείνα λεπτά δεν θα μπορούσα να ξεχάσω ...
κι ύστερα, κατάλαβα πως σ' αγάπησα γιατί με έμαθες να σκέφτομαι την ζωή που θέλω εγώ να ζήσω
να ζω με εκείνη, κι έτσι καμιά φορά, με υποχωρήσεις στις ιδέες έταξα να προχωρώ
να μην με νοιάζει, να μην με νοιάζει η διαφορά μας. με ένα συμφωνώ στην διαφωνία και μια αγάπη για λατρεία
μια μικρή να τόση δα θυσία, για να μην σε χάσω
- δεν ήθελα ποτέ να σε χάσω, για αυτό πάντα μαζί σου τσακωνόμουν -
για τα επόμενα φιλιά, τα επόμενα λεπτά
γιατί εκείνη τη ζωή που είδα, σε ένα όνειρο ...
κι είπα "μόνο σε ένα όνειρο μην κοιμηθώ, φοβάμαι"
για να με πιστέψεις, να πιστέψεις πως έμαθα να αρπάζω την ευκαιρία, να τρώω τα κουκιά και τα αποφάγια που μου πέταξαν να φτύνω
η γύμνια είναι ακριβό πράγμα, και μαζί σου έμαθα να την ζω
και να ντρέπομαι καμιά φορά έμαθα
για να μην γίνει συνήθεια, και την βαρεθούμε
η γύμνια είναι ακριβό πράγμα
να μην συμβιβάζομαι, μου είπες, "να δαγκώνεις, να μην μάθεις με αφέντες σαν υπαλληλάκος της δεκάρας να ζεις " και να που συμβιβάστηκα, - " άλλο με εμένα ", είπες - γιατί βρήκα λίγο από το δίκιο σε ένα από τα φιλιά μας και σε μια από εκείνες τις λέξεις που έσταξαν οι πράξεις ...
μα δεν με νοιάζει πια


[...]

30/7/ 2016, Αθήνα

https://www.youtube.com/watch?v=aeCNzKmJaWY 

- ερωτικό της λογικής -

 η ποίηση στιγμές σεσημασμένες, του έρωτα
και οι στιγμές μας ποίηση σεσημασμένη στον έρωτα μπροστά;
ένα ερώτημα ατέρμονης απορίας σε δρόμους τελευταίας διαλογής
όπως κάθε σταυροδρόμι έτσι και οι ζωές μας

Πράξε εκείνο που επιθυμείς
ο λόγος τρίτων μην σε νοιάζει

Τα πρέπει και τα μη πάντα θα σε σκοτώνουν όταν δεν θα τα θες
κι όταν θαρρείς πως σε φτιάχνουν
είναι σαν τα ταρώ του έρωτα
τραπουλόχαρτα που σου είπαν κάποτε κάτι κι εσύ τα πίστεψες
ή τα δέχθηκες επειδή αλλιώς δεν θα μπορούσες
με τα μάτια της καρδιάς είδες

Τα πίστεψες γιατί πάντα κάτι τρίτο είχες για να σε κινεί 
κι αν έμαθες μονάχη να κινείσαι 
να θυμάσαι, δεν είσαι μηχανή 

το να παίζεις δεν είναι λίγο, χωρίς να ξέρεις το γιατί
δεν είναι γεμάτες οι κραυγές σου όταν δεν μπορείς να καταλάβεις το γιατί
μια επίδραση ήταν μονάχα
κι αν με εκείνη ευτυχισμένη νιώθεις 
δέξου τον υπνωτισμό
δέξου την φυγή 
εκείνη που θαρρείς πως θέλησες όταν και και για εκείνη επιθυμία ήσουν
στην ακινησία μην αφήσεις 

τα μάτια της λογικής μην ξεχάσεις

[...]

25/7/ 2016, Θεσσαλονίκη

- μονομαχία -

Αθώα, λυτή κι αμείλικτη
επέλεγε τις μέρες του ήλιου να την δει
να δει εκείνη για την οποία δάκρυσε, εκείνη για την οποία οι μνήμες της της επανέφεραν σκηνές
μπορεί να μην έφτεξε
δεν δάκρυζε
μόνο μία στιγμή, μια φούντωση την γέμιζε
καθώς κοιτούσε την φωτογραφία της
ζούμε στον σύγχρονο κόσμο, σε μια εποχή σύγχρονη, σκεφτόταν, πλέων υπάρχουν τόσα μέρη και τόσοι τρόποι για να δεις ότι έπαψες να βλέπεις 
κι επέλεγε με ένα κλικ να βρεθεί μπροστά από την εικόνα της, η μορφή της ξανά μπροστά μου 
να δει τα δημόσια νέα της, όσα χωρίς εκείνη θα τολμούσε
μα πάντα η ίδια φούντωση την γέμιζε ...
πάντα εκείνη η φούντωση την κατέστρεφε ή την προετοίμαζε
κι όταν αναρωτιόταν το γιατί; της ήταν αδύνατον να απαντήσει
μέχρι εκείνη τη στιγμή,
την στιγμή μιας γεμάτης μέρας του ήλιου
όπου μια αφθόρμητη επιθυμία την έκαμε να πάρει τρεις βαθιές αναπνοές
τρεις βαθιές διαφραγματικές αναπνοές
κοιτώντας την μορφή της
έτσι το φούσκωμα έπαψε
κι εκείνη την κοιτούσε τόσο γαλήνια
 η ρήτρα, σκέφτηκε, πέρασε  σαν να βρέθηκε σε μέρα θεόπνευστης γαλήνης
όλα είχαν αλλάξει ή τουλάχιστον έτσι ένιωθε
όπως ένιωθε και το δεν υπήρχε λόγος,
πότέ δεν υπήρχε λόγος 
ήταν μια οργή
μια απρέπεια
μια έλλειψη οξυγόνου 
αν το είχα καταλάβει νωρίτερα ...

με τρεις βαθιές αναπνοές σε κοίταξε
πριν χαθεί για πάντα
στην γαλήνη χάθηκε
για πάντα! ... για πάντα! φώναζε
τις στιγμές που το κουδούνι χτυπούσε
κι ένας κρότος τρυπούσε τον αέρα
τι να συνέβει άραγε; το παράθυρο θα ήταν 
ή εκείνη  
η σιωπή το φτερό της 


21/7/ 2016, Θεσσαλονίκη 

- διαλείμματα -

___

δεν θα μπορούσα να πω, "δεν σε νοιάζομαι"
είναι κούφια αυτή η φράση, ψεύτικη
θα ήταν κουτό να κάνω κάτι τέτοιο...
δεν θα υπήρχε ... λόγος
δεν θα βρισκόμασταν εδώ, τότε
ίσως να έπρεπε να γίνω η προτεραιότητα μου
να μάθω να ζω με αυτό
κι αυτό ίσως να μας απομάκρυνε όσο θα ήταν αναγκαίο

κάθε λέξη να ξέρεις έχει μια κύρια εικόνα και αρκετές σημασίες
δεν είναι τυχαίο

... μερικές μέρες πριν κοιτούσα πάνω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης τα νυχτερινά φώτα, τον με μορφή κόσμο
τότε αναρωτήθηκα τι είναι ο άνθρωπος ; και ποια η αξία του για τον κόσμο ... έτσι απλά,,, τυχαία
δεν ήταν η πρώτη φόρα
ήταν η πρώτη φόρα που άκουσα όμως μια ιερή και θεία φωνή ,,, να σαν αυτές που ακούμε στα δοκιμαντερ, να μου λέει
" ο άνθρωπος είναι δώρο της φύσης, να το θυμάσαι "
άρχισα να σκέφτομαι το γιατί


δεν έχει σημασία ... ο άνθρωπος έχει

εάν αναρωτηθείς γιατί όλα αυτά αποφάσισα να γράψω
ε να! γιατί έτσι θέλω. γιατί μπορώ.
τι με παρακίνησε;
εάν το συζητούσαμε με οπτικές ψυχολόγων επικοινωνιολόγων και άλλων υπέρμαχων της ανάλυσης ίσως μιλούσαμε για ώρες μα δεν υπάρχει λόγος
όχι τουλάχιστον σήμερα

15/7/ 2016, Θεσσαλονίκη

- συμφωνία -

- Έαν κάποτε παρανομουσα θα παρανομουσα με τρόπους και στρατηγικές οπου η νομιμότητα τους πλησιαζοντας με, δεν θα μπορούσε να με αγγίξει. Ίσως να είχα κι εύκολους τρόπους διαφυγεις! Δεν θα θυσιαζα ποτε την φαινομενική ελευθερία μου, μιας κι αν μελετήσουμε εις βάθος την έννοια της ελευθερίας η επίτευξη της είναι ουτοπική ,,,

μην με συγκρίνετε με τις θεουσες τοσα χρόνια είναι κάτι που μου σπάει τα νεύρα. Θέλει μια θεούσα για να συγκρούεται μαζί της κι αποκαλεί εμένα θεούσα. Όταν μιλήσει σε εμένα ίσως να του απαντήσω εγώ -

12/7/ 2016, Αθήνα

- μια στάση στο παρελθόν. βίλα Ιφιγένεια -

[ Εισαγωγή ]


Αυτή η ιστορία αντιπροσωπεύει μια πραγματική πτυχή της ανθρώπινης ζωής.

Ξεκίνησε, ίσως, μια μέρα κάποιον Δεκέμβρη.

Που να θυμάμαι γιατί;

Και έφτασε σε αυτό εδώ το σημείο...

Έκρυβε ένα παρελθόν και έχτιζε ένα μέλλον.

Χωρίς να φταίω με ένα γιατί;
Δίχως απάντηση
Ίσως και να την έχω πάρει
Ίσως να το μάθεις και εσύ

Ελπίζω να κατάλαβες πως μια ψυχή χαρίστηκε και βρέθηκε μια άλλη για να πάρει τη θέση της, για να συμπληρώσει το κενό
μα στο τέλος όλα γυρίζουν στον κάτοχο τους.
Και έτσι ο πόλεμος των ψυχών ξεκίνησε μέσα σε ένα σώμα κυριευμένο από χάος,
που ψάχνει να βρει χρόνο και χώρο για όλους
με ένα μυαλό γεμάτο αυτοκαταστροφή
μα όλο και κάτι σπάει
Όλο και κάτι εξοντώνεται
και στο τέλος απορώ για το τι θα μείνει;
Ίσως, όλα τελικά ξαναχτιστούν
Όμως, το παιχνίδι, που μετά από ώριμη σκέψη άρχισε να θεωρείται σαν τέτοιο, είχε να πει κάτι και για σένα.

Αυτή είναι μια εισαγωγή για αυτό το παράλογο παιχνίδι που ξεκίνησε ...και σήμερα αποφάσισε να καταγραφεί...
την συνέχεια ίσως να την ξέρεις...
το τέλος δεν θα γραφτεί πότε, γιατί θα φύγω για πάντα!


Ημερομηνία Πρώτης δημοσίευσης: 01/09/2013

[ Μέρος Πρώτο ]

Συνέχεια … η καθημερινότητα… Νιώθω να τα χάνω, χάνω τον εαυτό μου!
Το μυαλό μου…
Κάτι γίνεται δεν παίζει!
Το κενό των ήμερων είναι σκόπιμο και δεν χρειάζεται να αναφερθεί, μάλλον γιατί δεν έχει κάτι αντικειμενικό να πει. Όλα ξεκινάνε από ένα εσωτερικό είναι και καταλήγουν σε ένα σώμα κινούμενης απορίας. Διαίσθηση, μοίρα, «ότι να ‘ναι», αναμενόμενες καταστάσεις, όπως και να το χαρακτηρίσω θα παραμείνει σαν μια, ακόμη, υποκειμενική αντίληψη. 
Μόνο κάποια στοιχεία. Μόνο κάποιες στιγμές. 
Ευτυχία, θλίψη, παράνοια, παρέα, μοναξιά, θέληση, αδιαφορία, αποξένωση…
Όλα! Όπως σε κάθε ανθρώπινη ζωή.

Ιανουάριος πρώτο δείγμα,
- Κότα…
- Γιατί; 
Ίσως, και να ‘χες δίκιο! Σε άκουσα μα δεν σε είδα… Δεν υπήρχες! 
Τα είχα παρατήσει εξάλλου, δεν υπήρχε κάτι για να το αρνηθώ. 
Το ένιωθα ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο! Και ας μην το καταλάβαιναν ποτέ ! Το ‘βλεπα μέσα από την ανουσιότητα των πράξεων μου! Τα θραύσματα της γυάλας που είχε σπάσει πριν τρία χρόνια, και είπα θα παλέψω, δεν χάθηκαν ποτέ! Τώρα αρχίζουν, μα ας αφήσουμε το τώρα για ύστερα. Και ας μείνουμε στο ίδιο ύφος.
Τα θραύσματα του παραμυθένιου κόσμου που έπλαθα παιδί, κι όμως μάθαινα πάντα ότι δεν είναι όλα έτσι! Θα, θα , θα, πάντα ένα θα και ένα μήπως, μια κοροϊδία… Λόγια…
Τα όνειρα που λέμε!
Όλοι κάνουμε όνειρα και βάζουμε στόχους. Όλοι έχουμε σκοπούς. Μα δεν κουβαλάμε το ίδιο μυαλό, την ίδια καρδιά, το ίδιο σκοτάδι ή το ίδιο φως, την ίδια δύναμη, την ίδια αντοχή. Το ξέρεις, πάντα το ξέρες!
Φλεβάρης,
Κουράζομαι… Πάλι χαμένος χρόνος! Δεν τα ‘χασα όλα… Κάτι πέρασα!
- Ψώνιο.
-Γιατί;
Σε άκουσα μα δεν σε είδα… Δεν υπήρχες! Δεν είχες δίκιο. Μα τώρα θα σε κάνω να έχεις!

Μερικές φορές, ταυτοποιούμε την επιφάνεια χωρίς να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από την εικόνα.
Ποια είναι τα πιστεύω σου;
Οι ιδέες σου;
Τι ζητάς;
Μίλα!
Τι είπες;
Α! Όλα αυτά! Μάλιστα! Ξέρεις, εκεί ανήκεις! Είσαι αυτό, Γιατί πιστεύεις το ίδιο με αυτό! Γιατί κυνηγάς αυτό! Κοίτα και τα ρούχα σου! ΑΧΑ! Εκείνο, εκείνο είσαι όχι το άλλο! 
Το ίδιο με εκείνο θες! 
χα! Τι; Να ‘σαι κάτι έξω από αυτό; Δεν γίνεται! Λειτουργούμε με προσδιορισμούς!
Ντύνεσαι έτσι, ζεις έτσι… έχεις αυτά… πιστεύεις σε αυτά… έχεις αυτές τις ιδέες, συμπεριφέρεσαι έτσι!
Ναι! Ανήκεις! Ανήκεις εκεί! Δεν είσαι άλλος! Φοράς την ίδια ταυτότητα.
ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΡΩ! Αυτό βλέπω!
Βιαστικά συμπεράσματα, άνθρωποι… έρχονται και φεύγουν, Δεν γίνεται!
Μη δείχνεις πως δεν ξέρεις!
Βιαστικό συμπέρασμα!
Αυτό είσαι!
Τι είπες; Τι είναι ανήκουστο; 
Να αναζητάς μια ελευθερία βασισμένη σε προσδιορισμούς και ταυτότητες;
Μα ποιος σου μίλησε για ελευθερία;! Εγώ τι δουλειά μου κάνω! Κατηγοριοποιώ!
Χαρίζω ταμπέλες με ένα κοίταγμα! ΈΙΜΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ!
Μη μου μιλάς, λοιπόν, για μια ανεξάρτητη αντίληψη από το κάθε κομμάτι του συνόλου μα και συναφή με αυτή κατά περίπτωση! Δεν με αφορά! Κάθε αντίληψη έχει προσδιορισμό! Πιστεύεις το ίδιο με τον έτσι, άρα είσαι σαν τον έτσι και όχι αλλιώς! 
Για ποια ανθρώπινη φύση μιλάς; Για ποια χωριστά στοιχεία; Πάψε επιτέλους! Εδώ φοράμε ταμπέλες!
Σαν διπλανός σου στο τρένο, στο λεωφορείο, στο δρόμο,
περαστικός, φίλος, εχθρός,
κυρίαρχη συνήθεια του εγώ.
Σε ξέρω! Δεν σε ξέρω!
Ταμπέλα! Βιαστικό συμπέρασμα!
Ποιος είναι Τι;

Πνίγηκα με μια σταγόνα! Δεν έφταιγε...
Με μια σταγόνα ξεχήλησε το ποτίρι!
Κλείστικα, ακόμη, περισσότερο! Ίσως, ίσως και όχι! Πάντα έτσι ήμουν, ίσως…
Άσε με να κάνω ότι αισθάνομαι… 

Γελάς! Δεν προσπαθώ να αφήσω ιστορία… Προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις!
Μέσα από πραγματικά γεγονότα… ή και παράλογα! Όπως τα δει κάνεις!
Δεν με νοιάζει αν με ξεχάσεις ! Αν ξεχάσεις ότι εγώ σου μίλησα! 
Αν αδιαφορήσεις ή αν ασχοληθείς!
Με νοιάζει να σκεφτείς!

(συνεχίζεται...)

Ημερομηνία Πρώτης δημοσίευσης: 06/ 09/ 2013



[ Μέρος Δεύτερο ]

Ταράζομαι…

Κάτι αρχίζει. Μα γιατί δεν με αφήνει! Γιατί με ακολουθεί και σπίτι μου.

Πρώτα στην σχολή, μετά στο δρόμο, στο σπίτι μου… Παντού!

Θέλω την θάλασσα, 
να ηρεμήσω. Μόνο αυτή μπορεί! Βοήθεια.

Μην με κατακρίνεις, που δείχνω ότι αδιαφορώ! Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς, αλήθεια πρέπει να ηρεμήσω! Με χάνω…
Και είναι αυτό, που να…
απορώ, ρωτάω τον εαυτό μου γιατί; Σε τι φταίω; Ποια κατάρα με δέρνει;
Παραλογίζομαι! Αναμενόμενο…
Το ξέρω αποδιοργανώθηκα, τα ‘χασα! Ήδη τα είχα χαμένα.
Υπάρχουν μέρες που είμαι καλά! Και άλλες που ένα άγνωστο τοίχος με περιβάλει,
στήνεται μπροστά μου, με εγκλωβίζει …υποτονώ!
Κατάθλιψη…
Ναι! Αυτό είναι, το βρήκα!
Όχι! Σχιζοφρένια, τώρα είμαι σίγουρη… το βρήκα !
Μην το λες! Ούτε αυτό! Στημένο παιχνίδι… ίσως!
Ε! ε! Ένας κακός δαίμονας τότε με κυριεύει…
Μια (πρώην) φίλη κάποτε μου είπε πως όλοι μας κρύβουμε ένα δαίμονα μέσα μας!
Μήπως είναι αυτό; Μήπως;
Μα ήδη από πριν αυτό το «βάφτιζα» χάος!
Δεν ειν’ το ίδιο!
Όχι, τελικά, μπορεί …
Μια δημιουργία του ίδιου μου του εαυτού; Μήπως;
Για να αντιμετωπίσω το κάθε φόβο μου! Για να νικήσω την ίδια μου την ντροπή;
Να εξαφανίσω την ψυχική οδύνη που μου προκαλεί κάθε θλιβερό γεγονός; Η αδικία;
Η κοινωνία μας που χωλένει από όλες τις πλευρές…
για να σπάσω τη γυάλινη καρδιά μου;
Να διαμορφώσω την ψυχοσυναισθηματική μου πτώση και όχι μόνο,
και να οδηγηθώ σε μια οριστική και μόνιμη ανάκαμψη…
σαν αποτέλεσμα των πράξεων μου!
Πιο δυνατή!
Αλήθεια! Ψέματα…
δεν ξέρω…
Γιατί προσπαθούν να με πείσουν πως όλα όσα λέω είναι ψέματα!
Δεν είναι αλήθεια! Δεν είναι όλα ψέματα!
Μην ρωτήσεις αν έχω πάρει κάποια απάντηση…
Είναι πολλές!
Σε ποια θα πιστέψω;
Σε ποια θα πιστέψεις;

Προσωπική επιλογή!

Αμφιταλαντεύομαι… Είναι Μάρτης , είναι Απρίλης …
Τόσα πολλά…
Μα θυμάμαι τόσα λίγα…
Γιατί δεν θυμάμαι;

Καθημερινότητα…
Σε ευχαριστώ για το χρόνο που μου χάρισες, όχι μόνο εσένα μα και εσένα…
Ευχαριστώ.
και για το ενδιαφέρον σου!
Στο σταυροδρόμι δεν χαθήκαμε, τελικά! Η πορεία μας συνεχίζεται χώρια, μα παράλληλα…
ίσως και μάζι!
άλλα καζάνια, μα κοντινά! Έτσι δεν είναι!
Γι’ αυτό σ’ αγαπάω μωρέ… επειδή ακόμα κι έτσι με δέχεσαι!
Ε! και μην παρεξηγηθούμε, αυτή η αγάπη δεν είναι διόλου ερωτική!
Είναι από την άλλη την ανώτερη… που δεν μπορείς να της δώσεις ερμηνεία μα ξέρεις πως υπάρχει γιατί αξίζει!
Ναι! Σε εσένα μιλάω… ξέρεις εσύ! Μα όχι μόνο για σένα… Γιατί δεν είσαι ένα!
Όχου, μην θες και ονόματα… καλύτερα όχι!

Ο χρόνος είναι πολύτιμος!
όταν τον χαρίζεις να το κάνεις πάντα επειδή το θες!
Βάζεις κάθε φορά τις προτεραιότητες σου,
μα αν ξεχάσεις κάτι μην απαιτήσεις μετά να σε θυμηθεί!
Έπραξες και έλαβες τα αποτελέσματα των πράξεων σου…
Ή μάλλον δεν έπραξες και έλαβες τα αποτελέσματα της απραξίας σου!

Δεν ήταν που δεν ήθελα… ήταν που δεν ήμουν σε θέση!
Ο καθένας κουβαλά πεποιθήσεις και τρόπους συμπεριφοράς,
μόνο που όταν αυτός ο καθένας είναι μέρος της ζωής σου που δεν συμβαδίζει πλέων με τη ζωή σου ή που δεν συμβαδίζεις εσύ με την δική του,
ή που δεν είσαι σε θέση να συνεχίσεις να στέκεσαι πλάι του…
για να μην επιβαρύνεις την κατάσταση, για να μην τον εκθέσεις …
επιλέγεις! Απομακρύνεσαι… ή Δεν πλησιάζεις!

Τρομερό πράγμα να τα χάνεις!
και ακόμη τρομερότερο να ψάχνεις να βρεις μια απάντηση και να κουβαλάς στο μυαλό σου τόσες ερμηνείες, τόσες γνώμες που η ίδια η καθημερινότητα σου να μετατρέπεται σε μια μάσκα που αλλάζει κάθε φόρα μορφή , στιλ, εικόνα!
Τι είναι; Τι δεν είναι;
Ποια η απάντηση;

Ο άνθρωπος μένοντας σε ένα απυρόβλητο κομμάτι συνόλου ψάχνει πολλές φορές να βρει πια είναι η αληθινή έκφραση του εγώ του..
Όμως κανείς δεν μπορεί να του απαντήσει γιατί απόμεινε να ψάχνει τη δύναμη που κρύβει μέσα του
και δεν την ανακάλυψε, ακόμα, για να μπορέσει να παλέψει με αυτή για όσα ποθεί.
Τα όνειρα φλέγονται… Βαριέμαι να διαβάσω μα θέλω… και ξέρω ότι πρέπει ..
Διαβάζω! Μα είμαι παντού… Πετάω!
Συγκεντρώνομαι και μετά
ξανά Πετάω!
Όχι! Δεν παίρνω τίποτα…
Μια φορά μόνο δοκίμασα! Αλήθεια λέω!

Γαμώτο! Γιατί; Αφού προσπάθησα… πάλι σκατά τα πήγα! Αποτυχία μεγάλη!

Βλέποντας μια καινούρια αρχή να ξεπροβάλει…
θέλοντας και μη
την κυνηγάω σαν περιδέραιο τελευταίας διαλογής,
προσπαθώντας να λύσω το άλυτο μυστήριο των φωνών
που, όμως, ζήτησα από το εαυτό μου να τις αποβάλει μια για πάντα,
κυριευμένη από τα λόγια της συνείδηση μου,
του απροόπτου γεγονότος
που δεν συνέβηκε ποτέ μα μια τύψη
κατέκλυσε την ανυπαρξία της υπαρκτής μου ύπαρξης
χαραμίζοντας κάθε δυνατή μου προσπάθεια να φτάσω
σε επιθυμητό αποτέλεσμα της λεγόμενης χαρισμένης μου ζωής
σαν κάτι να προσπαθεί να με εκμηδενίσει,
αναζητώ το γιατί;
και τις ακούω να λένε, λένε, λένε …
σαν να ‘μαι εγώ η αίτια της ύπαρξης μου
μα και σαν να πρέπει να μου ορίσουν οι άλλοι
με τις επιδρομές τους από την ζωή μου
την ιδία μου την ζωή…

ποια θα είναι η απάντηση; στο μοναδικό παιχνίδι που μου έστησαν;
στήθηκε μονάχο;
Υποθέσεις μόνο προστοπαρόν!
ποιοι θα είναι οι σκοποί μου; και το μονόπατη μου;
ή μάλλον αυτό το έχω ορίσει ήδη
το πραγματικό ερώτημα στο δεύτερος σκέλος της απορίας μου
είναι
ποια θα είναι η αντιμετώπιση μου από τους άλλους ;
όταν πάρω
την ιδία μου την ζωή στα χεριά!
και αν το ορίσουν έτσι …
ποια θα ναι η στάση τους όταν θα αποφασίσω να
ξεκινήσω το παιχνίδι της εκδίκησης μου;
που δεν θα ναι παιχνίδι εκδίκησης αλλά έτσι θα το πάρουν
όσοι διαφωνούν με την ύπαρξη μου!

(συνεχίζεται...)

Ημερομηνία Πρώτης δημοσίευσης: 13/09/2013

[ Μέρος Τρίτο ]



(Τελευταίο για αυτό το σημείο, μέρος, του διαστήματος όπου θέλω να αναφερθώ!
Βιάζομαι να το τελειώσω αν και δεν σημαίνει ότι εδώ μπαίνει το τέλος… 
Αλήθεια είναι!
Είναι που ότι αφήνεις σε κυνηγάει, αρά χρειάζεται ένα «μερικό» τέλος στην «ιστορία»… 
η συνέχεια... αν χρειαστεί στο μέλλον! 
Το Τέλος είπαμε! Δεν θα γραφτεί ποτέ!)

Όμορφα τα καλοκαίρια 

όταν τα ορίζεις σύμφωνα με τις δικές σου προσδοκίες,
όταν δεν έχεις κάτι άγνωστο να σε ακολουθάει παντού
κάτι που να σε κρύβει και σου κρύβεται
Μην κλείνεσαι
Κοίτα, η Αθήνα εμπνέει, οι πεζόδρομοι, τα αξιοθέατα
Τι και αν τα 'χω δει άπειρες φορές,
τι και αν έχω περάσει από το ίδιο σημείο και μια μέρα πριν από αυτή που ξαναπέρασα
κάθε φορά είναι σαν να περνάω για πρώτη φορά!
Το πρόσεξες ποτέ;
Κάθε μέρα μια λεπτομέρεια γεννιέται,
και μια άλλη, ίσως, πεθαίνει.
Περίεργο ε!;!
Καθόλου…

Διακοπές…
Κομοτηνή…
Θεσσαλονίκη πόσο ταξιδιάρα είσαι!

Άρχισα να καταλαβαίνω πως πραγματικά κάτι δεν πάει καλά και δεν φταίει η ζωή στην Αθήνα ήδη από το Πάσχα, αλλά τώρα σιγουρεύτηκα!
Πριν ήταν απορία… τώρα αρχίζει να ‘χει και πιθανές σωστές απαντήσεις!
Περίμενε…

Δεν διορθώθηκαν όλα…
Όχι, ακόμη,
Στο τρένο, στο ταξίδι…
Σε όλα ένα Χι
γιατί σε όλα ένα χι;
Συνέχεια… στιγμές, καταστάσεις, γεγονότα…
Με ακολουθεί… με ακολουθώ…

δεν είναι λίγα αυτά που έχω να πω,
αλλά να
κοίτα να δεις
δεν την θέλω την λεπτομέρεια σε αυτό το σημείο...
φτάνει! πολύ κλάψα ρε παιδί μου …

και μην νομίζεις πως σου είπα όλα τα περασμένα
και πως όλα ήταν ένα ατελείωτο χάος
δεν ήταν μόνο αυτά,
ποτέ δεν είναι μόνο αυτά!
Αυτή είναι η ομορφιά της καθημερινότητας!
Ποτέ δεν είναι μόνο αυτά που μπορείς να περιγράψεις τη δεδομένη στιγμή….
Για σκέψου!

Κάθε «κίνηση» ερμηνεύεται ανάλογα
με τη μέθοδο που έχει μάθει να χρησιμοποιεί εκ γενετής κάθε «ανεξάρτητη» προσωπικότητα
για να επεξεργαστεί τα δεδομένα και να βγάλει ένα συμπεράσματα …
Αλήθεια έτσι δεν είναι;

Περιμένω να μάθω, περιμένω να δω…
Αυτές τις μέρες του καλοκαιριού… Κάποιες μέρες…
πριν και μετά το «ταξίδι»…
Δεν έχω όρεξη…
Αν δεν έχω κάποιο κίνητρο δεν βγαίνω μόνη, δεν πάω, όπως παλιά,
που ακολουθούσα κάθε στιγμή μια εσωτερική παρόρμηση
με ωθούσε
να γνωρίσω το άγνωστο
να σταθώ στο ίδιο σημείο
να κάνω κύκλους
να περπατώ χωρίς να έχω κάπου συγκεκριμένα να πάω
πήγαινα, απλά για να πάω η γιατί ήξερα ότι έπρεπε κάτι να κάνω και προσπαθούσα να ανακαλύψω αυτό το κάτι …
παρ’ όλα αυτά τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν ανούσιο!
Δεν ξέρεις πόσα μπορείς να προσέξεις;
Όπως παλιά να κοιτώ την θάλασσα!
Όχι, ότι δεν ήθελα να ‘χω παρέα,
απλά δεν προέκυπτε πάντα…
Προτιμώ να μείνω μέσα,
μην ανοίγεις το παράθυρο με ενοχλεί το φως…

Μόνο αν μου πουν θα πάω!

Έτσι, έλεγα τότε!
Όλοι το παθαίνουμε αυτό κάποια στιγμή στη ζωή μας!
η διαφορά με εμένα είναι ότι το παράκανα…

Μα τώρα ξαναβρήκα το κομμάτι μου…
Τώρα, όμως, σε κάθε παρόρμηση υπάρχει και ένας σκοπός , ίσως,
ή μια θελημένη απουσία σκοπού!
Έτσι, για να κάνω ότι αισθάνομαι τις μέρες που το επιλέγω!

Δεν αερολογώ! Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες!
αλλά,

Ξέρεις θα σου εκμυστηρευτώ ένα «γεγονός» μιας κάποιας μέρας.
Μια μέρα καθώς περπατούσα
είδα κάτω πεταμένα τραπουλόχαρτα
άρχισα να μαζεύω τους άσσους
Άσσοι
κοίταζα κάθε φύλλο ξεχωριστά
μάζεψα 3εις
αλλά κανένας από αυτούς δεν ήταν ο δικός μου άσσος
ο Άσσος μαύρη καρδιά
( ή τουλάχιστον αυτός που θεωρ-ώ/ούσα για δικό μου )
έψαχνα, κοίταγα για να τον βρω
το ερμήνευσα
είπα πώς … να! τελικά η τύχη – η ζωή δεν θέλει να βρω τον άσσο μου…
Έκανα λάθος!
Έψαχνα Τον άσσο μου σε άγνωστη τράπουλα
καταλαβαίνεις; περίμενα από την τύχη να μου χαρίσει και τον δικό μου άσσο
Ενώ τον είχα πάντα,
ναι! Τον είχα στην δική μου τράπουλα…

Πρόσεξες ποτέ πως μερικές φορές ( μπορεί να ) ψάχνεις το ίδιο με αυτό που έχεις;

Οι δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε είναι μέρος του παιχνιδιού που ονομάσαμε ζωή,
μα κάθε φορά πρέπει να κοιτάμε τις «γνώσεις» που πήραμε κατά τη διάρκεια τους!
Είναι σαν μια ίωση
όταν πάρεις το κατάλληλο αντιβιοτικό θα περάσει γρήγορα
αν δεν πάρεις τίποτα,
θα πρέπει να περιμένεις
μέχρι ο ίδιος σου ο οργανισμός να παράγει τα αναγκαία αντισώματα!
Ή μέχρι να τα χάσεις όλα!
Να φωνάξεις Game Over!

Ίσως, και να φώναξες Game Over για μια δεδομένη περίοδο της ζωή σου,
γιατί αυτό είχες ανάγκη επιτέλους να κάνεις!

Τελικά, παραμένει περίπλοκο ή ίσως και να μην έχει λυθεί απόλυτα…

Μα όταν η σκέψη σου είναι σε καλή μεριά ( όπως άκουσα κάπου)…
Τότε…

[ Προσθήκες ]

αναμένονται

 

χρονικά

 

 προσδιορισμένες 

 

επιθυμητές 

...

Δελεαστικές οι αλήθειες
… μόνο
σαν ιδέα ήταν τέτοιες;
κι, ακόμη, περισσότερα τα λόγια 
που οι άσχετοι, μα και οι σχετικοί, ψέματα είπαν πως ήταν
κανείς δεν ένοιωσε τι έκρυβε μέσα της η καρδία μιας ύπαρξης
τι με τη σιωπή της, ζητούσε ...
καταλήγοντας στο τέλος να φανεί σε όλους η κακία της "ιστορίας" 
ή η τρελή που όλες τις ικανότητες της είχε χάσει, και θαρρεί πως μια μια τις βρίσκει ξανά...
κατέληξε να νομίζουν όλοι πως τους "τρολάρει"
και ας μην το έκανε ποτέ,
και αν κάποια στιγμή το έκανε, το 'λεγε στα ίσα
ίσως, να είχαν παρεξηγηθεί τα λόγια της
μιλώντας σε αυτούς που άλλη εξήγηση τους είχαν δώσει
................................................................................................................................
και τα όχι 
(και οι τελευταίας στιγμής του τότε οι ακυρώσεις) 
που συγκεντρώθηκαν πολλά, ήθελαν από την αρχή του έτους να την τρελάνουν!!! 
ίσως, και οι ίδιοι οι "κάτοχοί" τους...

Ημερομηνία Πρώτης δημοσίευσης: 28/10/2013

[ Μίνιμαλ έκρηξη ]


Αχα! Ζω στο μικρόκοσμο μου! Δικαίωμα μου να μου αρκεί ή να μην μου αρκεί ή και να μου περισσεύει! Είτε μικρός, είτε μεγάλος είναι ο κύκλος (χουλα χουπ ή όπως αλλιώς θες πες το ) δεν έχει σημασία!

Σημασία έχουν αυτοί που είναι σε αυτόν! ή και που θα είναι ...

( Ακόμα, και αν είναι κάποιες στιγμές μακρυά ενώ άλλες κοντά!)

Η "ποιότητα" όχι η "ποσότητα" ! όπως λένε!

Και ναι! αυτά είναι πράγματα υποκειμενικά!

Συνεπώς, "ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!"

Οποιοσδήποτε "εκ τον έξω" ας κοιτάξει πρώτα τη ζωή του και μετά ας πετάξει πισώπλατες μαχαιριές για άτομα που η μόνη γνώση που έχει γι αυτούς είναι η καθημερινή εικόνα τους ή τα όσα θέλουν να του δείξουν ( ΕΠΙΦΆΝΕΙΑ) !

( Δεν μιλώ για εικονικά ή πραγματικά προφίλ σε διαδικτυακούς ιστότοπους, αλλά για την πραγματική ζωή ... Σε αυτή που υπάρχεις με "σάρκα και οστά" )

Και να ξέρεις! Η ζωή θέλει ψυχή! και αν δεν έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις την ψυχή αυτού που την ζει με τον τρόπο του, όπως κι αν είναι αυτός! Δεν σημαίνει πως έχεις και δικαίωμα να του την υποβιβάζεις!

Ούτε και να του την "κλέβεις"!

"Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος" και αν θες να σε αντιμετωπίζω σαν ΆΝΘΡΩΠΟ!

ναι φυσικά και δεν είναι μόνο αυτό που σε καθιστά άνθρωπο! αλλά τουλάχιστον είναι μια αρχή!

Αν αποζητάς μια υπαρκτή ισότητα- μια κοινωνία ισότητας [...] φροντίζεις και να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με αυτή την "αξία"!

Τουλάχιστον για όσους βλέπεις ότι προσπαθούν [...], ακόμα κι αν ο τρόπος τους δεν σου λέει τίποτα!

Κανείς δεν έχει την ικανότητα να τα καταλαβαίνει όλα! 

Ημερομηνία Πρώτης δημοσίευσης: 19/07/2013