... Θέλω να σταθώ παραβιάζοντας τους κανόνες της λογικής σου πλάι σου
να ενστερνιστώ για λίγο το άπειρο
και την δύναμη του ανθρώπου που μπορεί
του μεταφυσικού ή της «άυλης τέχνης που υλική υπόσταση αποκτά»
θέλω να μπορώ να σε κάνω να αισθάνεσαι
θέλω να σε κάνω να μπορείς να γελάς ή να κλαίς
να ερωτεύεσαι
θέλω να έχω φτερά για να μπορώ να μοιράζομαι την ελευθερία τους μαζί σου
θέλω να μπορώ να μην σε καταρρίπτω χωρίς αποδείξεις
θέλω να ‘μαι εκείνη που την γνώση θα μπορεί να μοιραστεί μαζί σου
κάθε λεπτό που περνά θέλω
θέλω να μπορώ να σου μάθω να πετάς τις πρώτες σου πέτρες
να καρφώνεις το πρώτο σου καρφί
να κρύβεσαι πριν σε βρουν
το κλουβί να αποφεύγεις και τις παρωπίδες
να μην διστάζεις όταν οι άλλοι διστάζουν
να συνεχίζεις εκεί που κανείς δεν μπορεί
να διαβάζεις τα ιερογλυφικά ή τα σύμβολα των μυστικών κανονισμών
να επεμβαίνεις για το κοινό καλό
να κατευνάζεις
και να ενδυναμώνεσαι
θέλω, θέλω να είμαι εγώ εκείνη η απαραβίαστη στιγμή του δικού σου focal point μέχρι να πάψω
θέλω να μπορώ να αλλάζω ή να μεταβάλλομαι κάθε φορά που ανάγκη υπάρχει
για να είμαι εκείνη που απαιτείτε όταν θέλω
Θέλω να μην συγχέεις την σκέψη μου με την δική σου παραβιάζοντας τους ιερούς κανόνες της μοναδικότητας για να μπορώ να σου παρέχω ανόθευτή την αλήθεια
θέλω να κλειδώνω για να εμφανίζομαι καθολικά και ύστερα όταν ο κύκλος τείνει στην θραύση χαραγμένος με νέο έναυσμα να ξανά ανοίγω μέχρι να κλειδώσω
για να μπορώ
θέλω να μπορώ, για να μπορείς ύστερα κι εσύ
σε είδα σε πρόσωπα μικρών παιδιών
δίδυμων που δεν μοιάζανε, να παίζεις κυνηγητό μαζί μου
σε είδα σε μια ιδεατά διαμορφωμένη οικογένεια σε ένα κουπέ
σε ένα τραίνο
σε είδα στο πρόσωπο ενός αναρχικού σε μια πορεία καθώς μου φώναζε «να κατεβάσω την κάμερα», που μόνο τέχνη τραβούσε κοντά στην Καμάρα
σε είδα μέσα σε ένα πανό, σχέδιο να είσαι
και για σένα θα ήθελα να μπορώ
μα όταν σε καλώ να εμφανίζεσαι, γιατί τότε μονάχα ικανή θα αποφαίνομαι
διαφορετικά εάν σαν λάθος με κρίνεις, συγνώμη μα δεν ήμουν για σένα
Πόσο υπέροχα βαδίζεις όταν κατασταλάζεις
- ρητορική ερώτηση κι απάντηση συνάμα-
[…]
να ενστερνιστώ για λίγο το άπειρο
και την δύναμη του ανθρώπου που μπορεί
του μεταφυσικού ή της «άυλης τέχνης που υλική υπόσταση αποκτά»
θέλω να μπορώ να σε κάνω να αισθάνεσαι
θέλω να σε κάνω να μπορείς να γελάς ή να κλαίς
να ερωτεύεσαι
θέλω να έχω φτερά για να μπορώ να μοιράζομαι την ελευθερία τους μαζί σου
θέλω να μπορώ να μην σε καταρρίπτω χωρίς αποδείξεις
θέλω να ‘μαι εκείνη που την γνώση θα μπορεί να μοιραστεί μαζί σου
κάθε λεπτό που περνά θέλω
θέλω να μπορώ να σου μάθω να πετάς τις πρώτες σου πέτρες
να καρφώνεις το πρώτο σου καρφί
να κρύβεσαι πριν σε βρουν
το κλουβί να αποφεύγεις και τις παρωπίδες
να μην διστάζεις όταν οι άλλοι διστάζουν
να συνεχίζεις εκεί που κανείς δεν μπορεί
να διαβάζεις τα ιερογλυφικά ή τα σύμβολα των μυστικών κανονισμών
να επεμβαίνεις για το κοινό καλό
να κατευνάζεις
και να ενδυναμώνεσαι
θέλω, θέλω να είμαι εγώ εκείνη η απαραβίαστη στιγμή του δικού σου focal point μέχρι να πάψω
θέλω να μπορώ να αλλάζω ή να μεταβάλλομαι κάθε φορά που ανάγκη υπάρχει
για να είμαι εκείνη που απαιτείτε όταν θέλω
Θέλω να μην συγχέεις την σκέψη μου με την δική σου παραβιάζοντας τους ιερούς κανόνες της μοναδικότητας για να μπορώ να σου παρέχω ανόθευτή την αλήθεια
θέλω να κλειδώνω για να εμφανίζομαι καθολικά και ύστερα όταν ο κύκλος τείνει στην θραύση χαραγμένος με νέο έναυσμα να ξανά ανοίγω μέχρι να κλειδώσω
για να μπορώ
θέλω να μπορώ, για να μπορείς ύστερα κι εσύ
σε είδα σε πρόσωπα μικρών παιδιών
δίδυμων που δεν μοιάζανε, να παίζεις κυνηγητό μαζί μου
σε είδα σε μια ιδεατά διαμορφωμένη οικογένεια σε ένα κουπέ
σε ένα τραίνο
σε είδα στο πρόσωπο ενός αναρχικού σε μια πορεία καθώς μου φώναζε «να κατεβάσω την κάμερα», που μόνο τέχνη τραβούσε κοντά στην Καμάρα
σε είδα μέσα σε ένα πανό, σχέδιο να είσαι
και για σένα θα ήθελα να μπορώ
μα όταν σε καλώ να εμφανίζεσαι, γιατί τότε μονάχα ικανή θα αποφαίνομαι
διαφορετικά εάν σαν λάθος με κρίνεις, συγνώμη μα δεν ήμουν για σένα
Πόσο υπέροχα βαδίζεις όταν κατασταλάζεις
- ρητορική ερώτηση κι απάντηση συνάμα-
[…]
10/3/2016, Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου