αυτοκριτική

ημ. γραφής: _/1 / 2013
[ Αυτοκριτική! που πηγάζει μετά από σκέψη για κάτι που έγινε σήμερα!
Και ακόμα και τώρα με κατατρώει ]

Πόσο βιαστικοί είμαστε, μερικές φορές, οι άνθρωποι
Δεν χαρίζουμε επέκταση στις στιγμές διαφορετικότητας που προκύπτουν μέσα στην ομοιομορφία της ημέρας
και δεν σπάμε τις βιτρίνες των λογικών σκέψεων.

<<- Να κάνω μια ερώτηση… Αν στο ψωμί βάλω ελιές θα γίνει κρουασάν ή ελιοψωμο;>>
γέλασα...
και έφυγα χωρίς να δώσω καμία απάντηση,
από συνήθεια έφυγα!
έτσι όπως φεύγει κάθε κοινότυπος άνθρωπος
κρίνοντας το σαν κάτι το αστείο
ίσως, κάτι που δεν ορίζεται σημαντικό προς απάντηση!
«έπρεπε» να προλάβω το λεωφορείο …
και, όμως, ήταν μια τόσο λογική ερώτηση, μπορεί πιο και πιο λογική από άλλες στις οποίες θα κληθώ να δώσω απάντηση στην πορεία της ζωής μου!
Δεν αδιαφόρησα..
η απάντηση υπήρχε…
και όμως δεν έδωσα καμιά…
Έπειτα χάθηκα στη σκέψη κρίνοντας την ίδια την συμπεριφορά μου…
Τελικά, δεν είμαι τίποτα το διαφορετικό από τους συμβατικούς ανθρώπους
όπως διάβαζα γι’ αυτούς χθες στο βιβλίο του Άσημου..
Τίποτα το διαφορετικό…
Δεν ξέρω αν με επηρέασε…
Κ είναι περίεργο μια στιγμή να σε βάζει σε περισσότερη σκέψη από ένα γεγονός!
μια ασήμαντη στιγμή… για κάποιους!
γενικεύοντας την … βλέποντας όσα έπραξες, όσα πράττεις!
Πόση αυτογνωσία μπορεί να σε γεμίσει
και πόσες τύψεις μαζί…
τύψεις για όσα αφήνεις
μένοντας στο ταξίδι των σκέψεων που ξέχασαν να εκφραστούν
ή που αποφάσισαν από φόβο, ίσως, να παίξουν κρυφτό με τους ανθρώπους…
πόσα μπορείς να πράξεις!
μα έμαθες αλλιώς και συνήθισες αλλιώς και τούτο είναι δύσκολο να σπάσει, ειδικά αν το κρατάς
θέλοντας το ζωντανό!
Τι παριστάνω άραγε;
μια κοινοτυπία…
μια οντότητα που Άραξε στη γωνία κοιτώντας την κατακραυγή
κρίνοντας την με όνειρα μεγάλα
πάντα θεωρία… θεωρία θεωρία… και πράξη χαμένη στην τάξη!
Μα δεν αντέχω που ακόμα και όταν πας να καταγράψεις τις σκέψεις σου στο χαρτί η πληκτρολογώντας τις …
σαν προσπάθεια ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ
οι λέξεις αρχίζουν να χάνουν το νόημα και να γίνονται κοινότυπες ακόμα και αυτές! ΣΥΜΒΑΤΙΚΕΣ!
Για κάποιους μπορεί να φαντάζει γελοίο,
για άλλους αστείο,
άλλοι να απορούν με τον σκοπό της συγκεκριμένης καταγραφής…
είναι
απλά ένας τρόπος απομάκρυνσης των τύψεων που γέμισαν μια συνείδηση η όποια αντιλήφτηκε την ανουσιότητα της στάσης του και την κάποια ομοιότητα του με ότι αυτό κατακρίνει… και προσπαθεί να αντιπαλέψει…
Τι είμαι στην τελική; Μια αιώνια διαμάχη… σε ένα σώμα και οι δυο μαζί;
Τι παριστάνω ;